Το Βυζαντινό κράτος δεν προέκυψε ύστερα από έναν πόλεμο ή μια επανάσταση, αλλά προήλθε από μια μακριά και αργή εξέλιξη στη δομή και στα συστατικά στοιχεία της παλαιάς Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Γι΄ αυτό έχουν διατυπωθεί από τους νεότερους μελετητές πολλές και διαφορετικές απόψεις σχετικα΄με τα χρονικά όρια της Βυζαντινής Ιστορίας. Ωστόσο, αν λάβουμε υπόψη σοβαρές αλλαγές, όπως την οριστική απόφαση για τη μεταφορά της πρωτεύουσας από τη Ρώμη στην Κωνσταντινούπολη, την υποστήριξη της νέας θρησκείας, του Χριστιανισμού, καθώς και τις μεταρρυθμίσεις που εμφανίζονται στη διοικητική και κοινωνική οργάνωση του Ρωμαϊκού Κράτους, μπορούμε να υποστηρίξουμε βάσιμα ως αφετηρία της Βυζαντινής Ιστορίας το χρόνο της τελικής επικράτησης του Μεγάλου Κωνσταντίνου ως μονοκράτορα, δηλαδή το έτος 324 μ.Χ. Το τέλος της Βυζαντινής Ιστορίας ορίζεται με την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς Τούρκους το 1453. Είναι γνωστό όμως ότι οι περισσότερες επαρχίες του Βυζαντινού Κράτους είχαν περάσει στους εχθρούς της Αυτοκρατορίας πολύ νωρίτερα, ενώ μερικές απομονωμένες περιοχές διατηρήθηκαν ελεύθερες για μερικά χρόνια ακόμη, το Δεσποτάτο του Μορέως ως το 1460 και η Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας ως το 1461. [...] (από την εισαγωγή του βιβλίου)