Βράδυ Τετάρτης έρχονταν κι έπαιρναν τη θέση τους στον κύκλο.
Έβγαζαν μετά με έξαψη (και κάποια ντροπαλοσύνη) και εναπόθεταν στο κέντρο του σε κοινή θέα τα δυο εβδομάδων βρέφη τους, ακόμα λερωμένα με αίμα και αμνιακό υγρό.
Άλλα ήταν ήσυχα, άλλα ζωηρά και κάποια ήδη μεγαλωμένα.
Τα έπλεναν, τα ομόρφαιναν, τα κανάκευαν και τα ’καναν να μιλήσουν.
Μετά τα στόλιζαν με λάφυρα που έφεραν απ’ τους πολέμους, τα φόραγαν μάσκες, άλλες ψεύτικες κι άλλες αληθινές, τα έδειχναν πού είναι οι κερκόπορτες και πώς να ανασαίνουν μέσα απ’ τις χαραμάδες.
Τα δίδασκαν τη λυσιτέλεια του βάσανου.
Ώριμα πια, λάβαιναν τη θέση τους στα εκθετήρια των γραφών.
Αργά τη νύχτα ο κύκλος έσπαγε. Έπαιρναν τη καινούρια λέξη γονιμοποιητή για επώαση και χάνονταν στο σκοτάδι.
Θα ’ταν πάλι βράδυ Τετάρτης όταν θα έρχονταν, λεχώνες λίγων ημερών κι άλλες ακόμα με τον ομφάλιο λώρο.
Ο κύκλος έκλεινε κι άνοιγαν οι ορίζοντες
(Κείμενο του Νίκου Μάντζιου από το οπισθόφυλλο της έκδοσης.)