Οκτώ ομόκεντρες ιστορίες με κοινές αναφορές στον έρωτα, στον θάνατο και στον χρόνο. Η βασανιστική και απελπισμένη παράλληλη σχέση δύο αδελφικών φίλων με την ίδια γυναίκα, οι παιγνιώδεις ερωτικές περιπέτειες τριών φίλων με πρόσχημα την επίκληση του πνεύματος ενός αγωνιστή της Ελληνικής Επανάστασης, η κατάληξη ενός έρωτα σε γάμο χάρη στη μαγική μεσολάβηση ενός μαντιλιού, μια ανομολόγητη εκδήλωση έρωτα που οδηγεί σε μια μυστηριώδη εξαφάνιση· η επιστροφή ενός παράξενου βοσκού, η απρόοπτη εμφάνιση του Χάρου στην ιστορία ενός νεκροθάφτη, το τέλος ενός ήρωα της λαϊκής μούσας, η μυστηριώδης εξαφάνιση ενός παιδιού. Μνήμες, Ιστορία, και το βίωμα του Χρόνου ως απελπισμένη αναζήτηση, ως βάρος ενοχών, ως έλλειμμα αγάπης. Η «θεραπευτική» επίδραση της Ιστορίας και της Ποίησης στους ανθρώπους. Στις παράξενες ιστορίες του Ζωτόπουλου, μεταφυσικής κατά κύριο λόγο φαντασίας («Επίδοση συστημένου στον Οδυσσέα Ελύτη», «Μαϊάμι, Δύο έρωτες και μία φιλία», «Η συνάντηση με τον Άλλον», «Το Πνεύμα του Μητροπέτροβα», «Ο έρωτας του Λιούλιου», «Βοσκός της αντίπερα όχθης», «Αρνί του θέρους»), κυριαρχεί ένας ιδιότυπος λυρισμός (που ποτέ δεν γίνεται φλύαρος και ποιητικίζων) που γοητεύει τον αναγνώστη τόσο με την αυθεντικότητά του όσο και με την πρωτοτυπία των θεμάτων του.