Οι περίπου δύο αιώνες ελληνικού κοινοβουλευτισμού δεν ήταν αδιατάραχτοι, καθώς συνοδεύτηκαν και από επεισόδια στα οποία εκπρόσωποι του ελληνικού λαού έπεσαν θύματα βίας. Από τη δολοφονία του πρώτου κυβερνήτη της Ελλάδας Ιωάννη Καποδίστρια έως τα γεγονότα ακραίας αντιπαράθεσης κατά την περίοδο του Εθνικού Διχασμού, και από την περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου έως την πιο πρόσφατη δράση τρομοκρατικών οργανώσεων, πολλά μέλη του ελληνικού κοινοβουλίου γνώρισαν τις συνέπειες της ακραίας βίας. Οι διαχωριστικές γραμμές που χαράχθηκαν κατά τη δεκαετία του 1940, με αποκορύφωμα την εμφύλια διαμάχη, δημιούργησαν ένα εξ ολοκλήρου νέο πλαίσιο, που επιβάρυνε και τη μετεμφυλιακή περίοδο. Στον απόηχο αυτού του κλίματος εντάσσεται και η δολοφονία του συνεργαζόμενου με την ΕΔΑ, βουλευτή Πειραιά, Γρηγόρη Λαμπράκη τον Μάιο του 1963. Θύμα παρακρατικών, ο Λαμπράκης ανέδειξε με το θάνατό του τις αδυναμίες ενός πολιτικού συστήματος το οποίο, την επαύριον αλλεπάλληλων διχασμών, δεν διέθετε επαρκείς δικλείδες ασφαλείας έναντι όλων όσοι το επιβουλεύονταν. Στα χρόνια που ακολούθησαν, το πολιτικό σκηνικό επρόκειτο να δοκιμαστεί από νέους κλυδωνισμούς, μέχρις ότου η βίαιη επιβολή του δικτατορικού καθεστώτος το 1967 κατέφερε βαρύ πλήγμα κατά της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας συνολικά. Φέρνοντας στο προσκήνιο το κρίσιμο ζήτημα της βίας κατά εκλεγμένων εκπροσώπων του ελληνικού λαού, στη συμπλήρωση 50 ετών από τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, το Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία αποσκοπεί να υπογραμμίσει τη σημασία της αυτοσυνειδησίας των πολιτών, ως αναγκαίας προϋπόθεσης για την ομαλή λειτουργία και εμβάθυνση των θεσμών της δημοκρατίας.