Αναζήτησα τα υπολείμματα των σωθικών μου τις πρώτες μέρες του Οκτώβρη. Ελαττωματικά και δύσοσμα ξέμειναν σε περίεργο παράδεισο. Στις 12 άχνιζε η γέννα η παλιά. Έθαψα τα χλωρά χαμόγελα με την ελπίδα ότι θα τα ξαναβρώ. Και άκουγα για μακροημέρευση και χαρά, για έρωτες σαν πλίνθους, και είχα αφήσει ένα τραγούδι για το τέλος. Και μέτρησα ένα ένα τα πετράδια της απόστασης του αναλλοίωτου αγγίγματος που θα πρόσφερε. Και έμεινα γιατί δεν υπήρχε εκείνος ο χρόνος που σάπιζε μέσα στα ατέλειωτα καλοκαίρια με τα υπέροχα τζιτζίκια στα μαλλιά.

*

Ο Σταύρος Σταυράκης, με καταγωγή από τη Σαμοθράκη, γεννήθηκε στη Γερμανία το 1968. Σπούδασε Ιστορία της Τέχνης στο πανεπιστήμιο της Στουτγάρδης και είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής Θεσσαλονίκης. Ασχολήθηκε, μεταξύ άλλων, με τη διοργάνωση συναυλιών, θεατρικών παραστάσεων και εικαστικών συμποσίων. Πραγματοποίησε εκθέσεις φωτογραφίας σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, και παράλληλα γράφει ποίηση και μουσική. Η μουσική του έχει κυκλοφορήσει σε μικρές εταιρείες του εξωτερικού. Σήμερα είναι καθηγητής Μέσης Εκπαίδευσης στην Καβάλα.