Το 1748, στη Γενεύη, δημοσιεύεται ανώνυμα το αριστούργημα "Το πνεύμα των Νόμων". Το έργο αυτό γνώρισε -και γνωρίζει- τεράστια επιτυχία επειδή έθεσε τις θεμελιώδεις αρχές των Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών, συγκεντρώνοντας την ουσία της φιλελεύθερης σκέψης κατά την περίοδο που σήμερα αναφέρουμε ως "Διαφωτισμό". Γνώρισε όμως και οξύτατη κριτική από τους θιασώτες της φεουδαρχίας και της ελέω Θεού μοναρχίας. Ο συγγραφέας του Πνεύματος των Νόμων, Σαρλ Λουί ντε Σεκοντά, Βαρόνος της Μπρεντ και του Μοντεσκιέ, (ευρύτερα γνωστός ως Μοντεσκιέ) θεώρησε κεφαλαιώδους σημασίας την αρχή της διάκρισης των εξουσιών (νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική), επίσης αναγνώρισε ότι η κατάχρηση εξουσίας είναι φυσική ανθρώπινη τάση και ότι, κατά συνέπεια, κάθε κράτος τείνει να εκφυλιστεί σε δεσποτικό. Στο μυθιστόρημα "Ασύμμετρη απειλή", επάνω στον καμβά μιας δίκης κακοποιών, πλέκεται η χωρίς αναστολές εισπήδηση της εκτελεστικής εξουσίας στη δικαστική, ανατέμνονται οι χαρακτήρες των πρωταγωνιστών και διερευνάται ο ψυχισμός τους. Κατά μιαν έννοια, η "Ασύμμετρη απειλή" αποτελεί μίαν επίκληση στο πνευματικό έργο του Μοντεσκιέ και μια σπουδή στο λογικό και στο παράλογο της ανθρώπινης σκέψης.