Όνειρο-ζωή. Μυστήριο-ζωή. Φόβος-ζωή. Τα βάθη του ανθρώπου και τα βάθη της νύχτας. Ο θάνατος. Το δέος για το άγνωστο. Άλλοτε ομορφιά κι άλλοτε εφιάλτης. Τη μια διαμάντι όλο φως, την άλλη έρεβος και τρόμος. Πότε λουλούδι στο χρώμα του ήλιου γεμάτο έρωτα με το ροζ της αυγής και πότε σκότος βαθύ, οργή και μίσος. Από δω η ανείπωτη και άγραφτη ποίηση κι από κει τα ανθρώπινα πάθη που γιγαντώνονται και συνθλίβουν. Που προκαλούν και προκαλούνται. Που αφανίζουν και δημιουργούν. Που ψάχνουν όλο αγωνία για το ανερμήνευτο. Ανερμήνευτο γιατί οι αισθήσεις είναι αδύναμες, γιατί ο νους αρνείται.
Αρνείται και τρέμει να δει. Να δει βαθιά και ψηλά. Κι είναι οι στιγμές, οι σπάνιες στιγμές της λαχτάρας για αγάπη, για ανήκουστους στίχους, για φως, που κάνουν τη μέρα που χάθηκε παρούσα, την ταφόπλακα φτερούγα, το σπόρο ελπίδα, την κόλαση γνώση. Κι είναι οι άλλες στιγμές οι πολλές που ο Φόβος από φόβο θεριεύει, τρέφεται απ' τον άνθρωπο, κυβερνά. Κυβερνά τυφλά, ανεξέλεγκτα ώσπου να φανεί η χαμένη μέρα, ώσπου το 'λάβαρο' να είναι ακίνδυνο, ώσπου να έρθει στ' όνειρο η Ηλιοδώρα.
Ω, τότε από τρόμο θα σείεται η γη.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]