Τα κίνητρα για τη συγγραφή αυτού του βιβλίου ήταν κυρίως δυο· το πρώτο, η προσπάθεια για μια συνολική επισκόπηση της -μέχρι τη στιγμή που ολοκληρώθηκε- συζήτησης για τη νοημοσύνη και τους πολλαπλούς τρόπους με τους οποίους δυνητικά εκδηλώνεται στον άνθρωπο και στη ζωή, αλλά και για την ενσυναίσθηση, η οποία αποτελεί βασική έννοια της Γνωστικής και Εκπαιδευτικής Ψυχολογίας και ταυτόχρονα μία από τις πιο σημαντικές "δευτερογενείς έννοιες" (second order concepts) στην Ιστορία. Το δεύτερο, η αναζήτηση του κατά πόσο, σε ποιο βαθμό και με ποιο τρόπο είναι δυνατόν οι νοημοσύνες και η ενσυναίσθηση να εμπλέκονται στην πράξη με την Εκπαίδευση και ειδικά με τη διδασκαλία της Ιστορίας στο Σχολείο. Φαίνεται ότι η συμβολή κάθε είδους ευφυΐας τόσο στην κοινωνικοποίηση του παιδιού -μεγάλο μέρος της οποίας συντελείται στο Σχολείο- όσο και στον ιστορικό γραμματισμό του, δηλαδή στην ανάπτυξη και στην καλλιέργεια της ιστορικής του σκέψης, συνείδησης και κουλτούρας, είναι εντέλει καθοριστική. Είναι προφανές ότι το βιβλίο απευθύνεται σε όσους εμπλέκονται έμμεσα ή άμεσα στη διδακτική διαδικασία, γενικά και ειδικότερα στο μάθημα της Ιστορίας, προκειμένου να θέσει προβληματισμούς, να επισημάνει νέες διαστάσεις και να προτείνει ιδέες για αξιοποίηση.