ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ όχι μόνο δεν είχα παιδιά, αλλά δεν ήξερα κι ανθρώπους με παιδιά. Το μόνο που ήξερα ήταν πώς να μην κάνω παιδιά. . . Τα παιδιά στον κόσμο μου ήταν εκτός μόδας. Πώς στην ευχή βρέθηκα λοιπόν να κατουράω σ` ένα πλαστικό κυπελλάκι στο ιατρείο ενός γυναικολόγου; Και γιατί μόλις βγήκαν τα αποτελέσματα ο γυναικολόγος αυτός δεν ήξερε αν πρέπει να με συγχαρεί ή να μου συστήσει μια καλή κλινική για εκτρώσεις; Αυτές ήταν οι απορίες μου μέχρι που γεννήθηκε. Μετά ήρθαν άλλες. Γιατί εξαφανίστηκαν ξαφνικά όλοι οι κανονικοί άνθρωποι - αυτοί που δεν έχουν παιδιά - απ` τη ζωή μου; Γιατί εξαφανίστηκε η γάτα μου, ο ύπνος, η ησυχία, το διάβασμα, το σεξ, τα πάρτι; Γιατί οι άντρες έπαψαν ξαφνικά να κοιτάνε τις γάμπες μου; Τι πρέπει να κάνω για να το μεγαλώσω σωστά; Οφείλω να παντρευτώ οπωσδήποτε τον πατέρα του; Μπορώ να μην αγοράσω σαλόνι; Πώς να αποφύγω τον κίνδυνο να πνιγεί, να πληγωθεί, να αρρωστήσει, να μείνει φυτό, να καεί, να πέσει θύμα τρομοκρατών, να με σιχαθεί, να γίνει μέλος νεοναζιστικής ομάδας; Και το χειρότερο: Είναι φυσιολογικό να αγαπάς τόσο την πηγή των προβλημάτων σου; Ή να θεωρείς πηγή των προβλημάτων σου κάτι που αγαπάς τόσο;

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]