Omnia vincit amor!

Η αγάπη νικάει τα πάντα! Αυτό είναι το αξίωμα που διέπει τη ζωή του Liberty House, ενός ουτοπικού κοινοβίου, τα μέλη του οποίου ζουν σε μια ειδυλλιακή ατμόσφαιρα, μακριά από τον σύγχρονο πολιτισμό και τις νέες τεχνολογίες: κηρύσσοντας την ανεκτικότητα, χαίρονται τη φύση και τον ελεύθερο έρωτα. Οι πάντες ‒κοινωνικά απροσάρμοστοι, όμορφοι ή άσχημοι, γέροι ή νέοι, στρέιτ ή γκέι, υγιείς ή άρρωστοι‒ έχουν δικαίωμα σε μια ειρηνική και αρμονική ζωή, όπως και στη σεξουαλική απόλαυση, χωρίς διακρίσεις. Σε αυτή την κοινότητα, την οποία καθοδηγεί η γοητευτική, ηγετική (δεσποτική, θα έλεγαν οι εχθροί του) μορφή του Αρκαντύ, ζει μαζί με τους γονείς της η νεαρή Φαρά. Μπαίνοντας στην εφηβεία, ανακαλύπτει πως δεν είναι πια και τόσο κορίτσι όσο νόμιζε, καθώς το σώμα της γίνεται όλο και πιο αρρενωπό. Μυείται στον έρωτα από τον Αρκαντύ, προσπαθεί να βρει τον δικό της πόθο, μαθαίνει να ζει με την απροσδιόριστη σεξουαλική της ταυτότητα. Η ειδυλλιακή ζωή της κοινότητας αναστατώνεται από την άφιξη ενός νεαρού μετανάστη. Γρήγορα αποδεικνύεται ότι η διακηρυσσόμενη ανεκτικότητα έχει ένα όριο και δεν ισχύει για όλους ανεξαιρέτως. Ο Αρκαντύ και το ποίμνιό του κηρύσσουν την αγάπη, αλλά κλείνουν κατάμουτρα τις πύλες του παραδείσου τους στους μετανάστες. Η Φαρά καλείται να επιλέξει ανάμεσα στη στοργή της για την κοινότητα και τις ιδέες της. Γιατί τι αξίζει η ευτυχία αν δεν μπορούμε να τη μοιραστούμε;

Ανατρεπτικό μυθιστόρημα μαθητείας, εξερεύνηση του φύλου και της σεξουαλικότητας, πολιτική αλληγορία, ύμνος στο υβριδικό και το διαφορετικό, ωδή στην ελευθερία και την κριτική σκέψη, το Αρκαδία είναι ταυτόχρονα ένα λογοτεχνικό καλειδοσκόπιο, με αναφορές σε συγγραφείς από τον Μούζιλ ώς τον Ελρόυ. Σκληρό και συνάμα τρυφερό, με χιούμορ, και γλώσσα ηδονική κι ευφορική που συνδυάζει απόηχους από την ερωτική λογοτεχνία του 18ου αιώνα ώς τις αναζητήσεις του μοντερνισμού, το Αρκαδία μάς μιλά, εντέλει, για την αθωότητα στον σύγχρονο κόσμο.

Μία από τις σημαντικότερες απολαύσεις που αντλούμε από το μυθιστόρημα αφορά τη γλώσσα. Με δεξιοτεχνία, η συγγραφέας συλλέγει τις λέξεις της από τον Μαλαρμέ και την Έμιλυ Ντίκινσον ώς τον Τζέιμς Ελρόυ. Εξερευνά το χάσμα ανάμεσα στην ελεγειακή έξαρση τύπου Βιργιλίου και μια πεζή αργκό, ποιητική ωστόσο μέσα στην τραχιά της ωμότητα. Αυτό το μεθυστικό ύφος επιτρέπει να αναδύονται, εδώ τα παγόνια και οι θλιμμένες γυναίκες του Γκωγκέν, εκεί ένα τοπίο αμέσως μετά τη θύελλα, «μέχρι να γίνει ο κόσμος όλος ατμώδη λιβάδια, φλοιοί που βγάζουν καπνό, ήχοι κουδουνιών στους λαιμούς των ζώων, ακτινοβόλο πασπάλισμα του ήλιου, απόλυτη ευτυχία για τη ζωή και τα νιάτα». Γιορτάζοντας την ομορφιά του κόσμου και των ανθρώπων, ακόμα και των πιο ξεπεσμένων, το μυθιστόρημα της Εμμανυέλ Μπαγιαμάκ-Ταμ τελεί τον γάμο της γραφής και της ζωής. Εδώ ίσως κατοικεί, ευφορική και ζώσα, η αρκαδική ουτοπία

Le Monde

Αλληγορικό μυθιστόρημα μιας ξέφρενης φαντασίας, που συνδυάζει έναν λυρισμό τύπου Βιργιλίου και μια ολοζώντανη, σημερινή αργκό, το Αρκαδία είναι ένα από τα πιο χαρμόσυνα βιβλία των τελευταίων χρόνων. Ένα τρανς και επαναστατικό μανιφέστο για την κατάργηση των συνόρων ‒ σεξουαλικών, γεωγραφικών ή λογοτεχνικών.

L’Obs

Μελετώντας τα μυθιστορήματα της Εμμανυέλ Μπαγιαμάκ-Ταμ, οι ιστορικοί θα είναι σε θέση να ανασυγκροτήσουν εύκολα το φαντασιακό μας. Εδώ θα βρουν ό,τι συζητάμε, ό,τι μας θυμώνει, τις τρέλες μας, τις εμμονές μας, τις συγκρούσεις μας, μέσα σ’ ένα χαρούμενο πυροτέχνημα με διαύγεια και νεύρο. Γελάμε, αναφωνούμε με θαυμασμό, στοχαζόμαστε. Η Μπαγιαμάκ-Ταμ τολμά, όσο κανείς άλλος, να σκιαγραφήσει το πορτρέτο του σύγχρονου κόσμου μας· πρόκειται για λογοτεχνία που βρίσκεται σε άμεση επαφή με την εποχή μας.

Études

Μυθιστόρημα μαθητείας, γραμμένο σε ύφος πυκνό, χυμώδες, φιλήδονο, σατιρικό, λυρικό. Πολύ μακριά από τον θρηνητικό και αυτοβιογραφικό ρεαλισμό που ανθεί σήμερα. Μυθιστόρημα πολύχρωμο και ανατρεπτικό.

Le Figaro

Ανατρεπτική, αστεία, πολιτικοποιημένη και λόγια, η συγγραφέας επιβεβαιώνει με το Αρκαδία ότι είναι μία από τις πιο πρωτότυπες Γαλλίδες μυθιστοριογράφους.

Les Inrockuptibles

Μυθιστόρημα τρυφερό, αστείο και με κριτική διάθεση. Η συγγραφέας χρησιμοποιεί μια γλώσσα ταυτοχρόνως λαϊκή και λόγια, πολύ ωμή, ρυθμική, που ακούγεται καλά στο αυτί. Πού και πού ακούγονται οι αντηχήσεις των φωνών των συγγραφέων που αγαπά η Εμμανυέλ Μπαγιαμάκ-Ταμ, και αυτό το λογοτεχνικό μπάσο κοντίνουο δεν είναι η μικρότερη γοητεία αυτού του μυθιστορήματος.

L’Humanité