Ακούω καθημερινά για τόσους ανθρώπους που φεύγουν και το μυαλό μου πετάει. Αν έφευγα κι εγώ; Με μια ποιότητα ζωής που φθίνει όλο και περισσότερο... πώς μπορεί κανείς να μην το σκέφτεται; Υποθέτω πως είμαι σε πένθος όχι μόνο για την απώλεια των δυο πιο κοντινών μου ανθρώπων αλλά για την κατάντια και την ντροπή που ζω την έλλειψή τους μέσα στον πόλεμο που μας βρήκε, αυτό που οι πολιτικοί μας αποκαλούν κομψά "οικονομική κρίση". Γιατί, αναπόφευκτα συνδέω αυτό που ζω εγώ στην προσωπική μου ζωή με την μιζέρια που βουλιάζει η κοινωνία μας. Οι σχέσεις των ανθρώπων κλονίζονται όταν απειλείται το δικαίωμά τους στην δουλειά και την ισορροπία. Δεν ξέρω αν τα πρόσωπα που απομακρύνθηκαν από την ζωή μου θα είχαν την ίδια συμπεριφορά σε μιαν άλλη κοινωνική συγκυρία. Άλλες στιγμές σκέφτομαι πως ίσως η κρίση χρησιμοποιείται από τους ανθρώπους σαν πρόσχημα για να τολμήσουν να ζήσουν αυτά που η βολεμένη ζωή τους στερούσε..... Προχτές την είδα στον ύπνο μου. Όπως την θυμάμαι, όμορφη και δυναμική με κοντοκουρεμένα μαλλιά και αντρικό ντύσιμο. Ένα τζιν παντελόνι, και άσπρο πουκάμισο, αθλητικά παπούτσια. Ήμασταν πάνω σε ένα ιστιοφόρο και αρμενίζαμε στο Αιγαίο. Η θάλασσα ήταν ήρεμη, ο ήλιος λαμπρός, "επύρωνε θείος Ιούλιος μήνας" και μεις, ευτυχισμένες που ήμασταν παρέα και μόνες, απολαμβάναμε τη χαρά της ζωής. Εκείνη, όρθια, χειριζόταν τα σκοινιά, τα πανιά και τα κατάρτια, εγώ της διάβαζα Καβάφη ή μάλλον Ελύτη που της αρέσει, οι στίχοι του ταίριαζαν απόλυτα στο τοπίο. Ξαφνικά, βλέπουμε μπροστά μας να ξεπροβάλλει ένα νησί.