Στο Λεξικό αυτό ο Μπηρς συνθέτει τον Κανόνα των ανθρώπινων αδυναμιών, προκαταλήψεων, παραλογισμών και συνηθειών. Οι ευφυώς μοχθηροί «ορισμοί» των λέξεων αποκαλύπτουν εκείνη ακριβώς την πλευρά τους, που η φυσιολογική συνείδηση επιδιώκει υποκριτικά να συγκαλύψει. 
Το ότι αυτός ο μισάνθρωπος και στραβόξυλο, αυτός ο ορθολογιστής με την κλίση στο φανταστικό και το απόκοσμο, αυτός ο ευαίσθητος κυνικός, αυτός ο ηθικολόγος που δεν πίστευε σε καμιά ηθική, αυτός ο ταραχοποιός που υποστήριζε την τάξη, σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί ένα μουσειακό κομμάτι της ιστορίας της λογοτεχνίας, αυτό είναι γνωστό σε όλους όσους έχουν διαβάσει τις ιστορίες του. Το λεξικό του θα τους το επιβεβαιώσει.


Σοβαρός ή παιχνιδιάρης, σκαρώνοντας αμείλικτους ορισμούς ή φανταστικά παραθέματα από ανύπαρκτους συγγραφείς, ο Μπηρς έχει ένα καταλυτικό χιούμορ, που αντέχει στο χρόνο. Το λεξικό του εξακολουθεί να μην έχει ιερό και όσιο, ακόμα και στην προχωρημένη, την κατεξοχήν ανίερη εποχή μας.