Όταν η φύση αποφάσισε να με χτυπήσει φιλικά στην πλάτη για να μου υπενθυμίσει πως έφτασε η ώρα να εκπληρώσω τον προορισμό μου ως άνθρωπος και ως γυναίκα πάνω σε αυτή τη γη. . . η πρώτη μου αντίδραση ήταν να αναφωνήσω δυνατά και με σθένος «Ζήτω το Έθνος!. . .». Διότι μόνο με υψηλό πατριωτικό φρόνημα θα μπορούσα να επιβιώσω από τον πόλεμο που μας έχει κηρύξει το αρσενικό γένος εδώ και κάτι αιώνες. Και μη νομίζεις πως είναι σοβαροί οι λόγοι. . . Απλώς δεν μπορούν να χωνέψουν ακόμη πως γίνεται αφού τους έπλασε πρώτους ο Θεός. . . να έρχονται μια ζωή δεύτεροι και καταϊδρωμένοι. . . Και επειδή, όπως καταλαβαίνεις, δεν μπορούσαν να τα βάλουν με τον Μεγαλοδύναμο, που μόλις είδε τι μπουμπούκια ήταν. . . χάρισε σε μας μυαλό για να ‘χει μέλλον αυτός ο κόσμος. . . Θεωρούν σωστό να ξεσπάνε πάνω μας όλα τους τα απωθημένα. . . ξεχνώντας, τα χρυσά μου, πως μπορεί ο πόλεμος να είναι αρσενικού γένους. . . η νίκη όμως είναι θηλυκού! Εξακριβωμένο και αδιαμφισβήτητο!

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]