[...] Θεωρούμε, λοιπόν, χρήσιμο να εξηγήσουμε την από πρώτη όψη "άτακτη" παράθεση της ύλης. Λαογραφικά θέματα, εύθυμης, ευτράπελης συχνά μορφής, που αντιπαρατάσσονται ανάμικτα με σοβαρά ιστορικά θέματα. Σύγχρονα και πανάρχαια. Ομηρικά και "μεταπολεμικά" του εικοστού αιώνα. Έτσι, που το καθένα φαίνεται άσχετο προς το άλλο. Πολλοί αναγνώστες θα απορήσουν για το ποια σχέση έχει π.χ. το σατυρικό λαογραφικό κεφάλαιο του παμπόνηρου Λουμπρούκου, του φαντάρου του `40 που πουλούσε δροσερό νεράκι για... λάδι(!) και που έβαλε το Συνταγματάρχη του να του καθαρίσει... την καραβάνα!!, με τον "Πολυμηχανο" Οδυσσέα του Ομήρου, ή με το γιο του Βασιλιά Αμύντα, τον Αλέξανδρο, αμούστακο παιδί, που ξεκαθάρισε σε μια βραδιά τους στρατηγούς του Δαρείου, γιατί είχαν το θράσσος να προσβάλλουν την τιμή των γυναικών της Πατρίδας του. Ή ποια σχέση υπάρχει μεταξύ του "Γραίκου μενεχάρμη" του Ησίοδου με τον τρελλο-Λοχία, τον Μοναστηριώτη του Πολέμου του `40 που... "περικύκλψσε" μόνος του (!) ολόκληρη ομάδα Ιταλών και τους συνέλαβε όλους αιχμαλώτους, μαζί με το πολυβόλο τους! Αυτό, ακριβώς είναι εκείνο που θέλει να παρουσιάσει και να αποδείξει αυτό το πόνημα: την ατράνταχτη αλήθεια ότι τούτη η φυλή που λέγεται Ελληνική, είναι μια και αναλλοίωτη. Μια συνέχεια του εαυτού της αδιάκοπη, από την αρχή της, πριν τρεις χιλιάδες χρόνια ως τα σήμερα. Και όλες οι γενιές του λαού της γνήσιες αδελφές. Αχώριστες και απαράλλαχτες με όλες τις συνήθειες του χαρακτήρα τους. Καλές και κακές. Μια έννοια. Ομοούσια και αχώριστη. "Λαογραφικές και ιστορικές σημειώσεις".