Το «Αντίδωρο», όπως κάθε ποιητική σύνθεσή μου, αντικατοπτρίζει ή/και συμπυκνώνει έναν ασίγαστο διάλογο -τη φορά ετούτη- με πρόσωπα της διακονίας και γεγονότα της θυσίας, χάρις των οποίων χαίρουμε την προνομία «ν' αναπνέουμε και να στοχαζόμαστε λέφτερα». Λεφτεριά η ευρύτατη: του προσώπου, της εθνικής υπόστασης. Το ήθος και και ο δυναμικός της χαρακτήρας. Η χωροταξία του "ελεύθερα" και η οντολογία του "ελεύθερος". Οι κατακτήσεις, οι παρερμηνείες, οι πληγές, οι ολιγωρίες, το οικουμενικό και το τοπικό, το "σκάλισμα" του εαυτού κι ο μόχθος της ετερότητας... Θέσεις και στοχασμοί εκφερόμενοι, το κατά δύναμιν, ποιητικά. Επιπλέον των προαναφερομένων, το «Αντίδωρο» συνιστά ελάχιστη συνεισφορά στην επέτειο των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821 και τους συντελεστές της. Στον λαϊκό άθλο που κατόρθωσε να απελευθερώσει από την τουρκική τυραννία, μερίδα ελληνικών εδαφών και μειοψηφία ελληνικών πληθυσμών. Στην παλιγγενεσία του Γένους που, ωστόσο, νοοτροπικά, χάσκει ανολοκλήρωτη. Η απαράμιλλη εικονογράφηση του έργου ανήκει σ' έναν εκ των σημαντικότερων ζώντων ζωγράφων μας, τον Γίγα.