Διαθέσιμο κατόπιν παραγγελίας
Αποστέλλεται την ίδια ή την επόμενη εργάσιμη
ISBN:
9789603481492
Κατηγορίες:
Έτος κυκλοφορίας
Εκδότης
Στη μεσοπολεμική Ρωσία το διήγημα αναπτυσσόταν παράλληλα με τη νουβέλα και το μυθιστόρημα, όμως, λόγω της μικρής έκτασής του είχε μεγαλύτερη πολυμορφία, οξύτητα θεμάτων και προβληματισμού. Μέσα από τα διηγήματα της δεκαετίας του 1920 και 1930 παρουσιάζεται ένα πανόραμα της χώρας, με τις αλλαγές στην κοινωνική δομή και τις συμπεριφορές, με τους ηρωισμούς, τα λάθη, την ευτυχία και τη δυστυχία της. Αν δεν υπήρχαν τα διηγήματα αυτά θα είχαμε πολύ πιο φτωχή αντίληψη για εκείνη την ηρωική, όσο και τραγική εποχή, που τη σημάδεψαν οι απώλειες κι οι δυσκολίες, αλλά και η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Κάθε χρόνος που περνούσε είχε το δικό του πρόσωπο, τη δική του οντότητα, δεν έμοιαζε με τον προηγούμενο. Η πένα των διηγηματογράφων κατέγραψε με ανεπανάληπτο τρόπο την τριετία του Εμφυλίου, τον μετασχηματισμό της ρωσικής κοινωνίας και την κολεκτιβοποίηση της αγροτικής οικονομίας. Κατέγραψε τον τρόπο που το παλιό έδινε τόπο στο καινούριο, τους χαρακτήρες και τη συμπεριφορά των ανθρώπων που προσπάθησαν να προσαρμοστούν και να βρουν τη θέση τους στις νέες συνθήκες.
Την ίδια εποχή, και κυρίως τη δεκαετία του 1920, μεγάλη άνθιση γνωρίζει η πολιτική και κοινωνική σάτιρα. Αντικείμενό της γίνεται η δημαγωγία, η δωροδοκία, η κολακεία, ο κομφορμισμός, η υποκρισία.
Η Ανθολογία ρώσικου διηγήματος του Μεσοπολέμου παρουσιάζει την επική εικόνα μιας κοινωνίας που μετασχηματίζεται, μια ολοκληρωμένη εικόνα της κοινωνικής και πνευματικής ζωής της εποχής. Είναι ένα πανόραμα της Ρωσίας που αλλάζει.
[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]
Μιχαήλ Ζοσένκο (1895 - 1958): Σατιρικός συγγραφέας. Γεννήθηκε στην Πετρούπολη. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Πετρούπολης. Το πρώτο του βιβλίο, "Ιστορίες του Ναζάρ Ίλιτς" (1922), τον έκανε ευρύτερα γνωστό στους λογοτεχνικούς κύκλους. Ανήκε στη λογοτεχνική ομάδα "Αδελφοί Σεραπιόν". Οι επίκαιρες σάτιρες καταλαμβάνουν σημαντική θέση στο έργο του Ζοσένκο. Συχνά ασχολείται με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι μικρομπουρζουάδες στις νέες συνθήκες που προέκυψαν μετά την επανάσταση του 1917. Σαρκάζει την ανοησία, τη χυδαιότητα και τον εγωκεντρισμό των "ηρώων" του και προαναγγέλει μια κοινωνία όπου θα κυριαρχούν η φιλία, η αξιοκρατία, η αγάπη και ο πολιτισμός.
Τα πιο γνωστά έργα του είναι: "Μισέλ Σινιάγκιν (1930), "Το μπλε βιβλίο" (1934), "Κερένσκι" (1937) και "Ταράς Σεφτσένκο" (1939).
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Αλεξάντρ Γκριν (1880-1932). (Αλεξάντρ Γκρινέβσκι το πραγματικό του όνομα). Πεζογράφος. Γεννήθηκε στην πόλη Σλομπόσκ. Ο πατέρας του ήταν Πολωνός που είχε εξοριστεί στα 16 του στη Σιβηρία, λόγω της συμμετοχής του στην Πολωνική Εξέγερση του 1863. Η μητέρα του ήταν Ρωσίδα και πέθανε όταν ο Γκριν ήταν 13 ετών. Άτυχος, άσχημος, χωρίς χαρά, από παιδί δεν τον καταλάβαινε κάνεις, όπως κάθε προικισμένο άνθρωπο, που οι γύρω του τον θεωρούν παράξενο. Γι΄ αυτό και έφτιαξε έναν άλλο κόσμο -όμορφο, παραμυθένιο, φανταστικό. Φίλους δεν είχε, οι γονείς του ήταν μέθυσοι κι έτσι πολύ νωρίς το έσκασε από το σπίτι. Έκανε διάφορες βαριές δουλειές και πολύ συχνά δεν είχε να φάει. Γι΄ αυτό και τις δύο επαναστάσεις -του 1905 και του 1917- τις δέχθηκε με χαρά, όπως κάθε φτωχός και βασανισμένος. Υπήρξε κι ο ίδιος επαναστάτης. Τον συνέλαβαν και τον εξόρισαν αρκετές φορές. Άλλαζε διαρκώς τόπους διαμονής, ζούσε με πλαστό διαβατήριο. Ο Γκριν δημιούργησε και άνοιξε μπρος στον αναγνώστη μια ολόκληρη επινοημένη χώρα, κατοικημένη από λογοτεχνικούς ήρωες που δεν έμοιαζαν με άλλους, με όμορφα, ασυνήθιστα ονόματα. Οι κριτικοί αργότερα ονόμασαν αυτή τη χώρα ΓΚΡΙΝλανδία. Ωστόσο εκείνη την εποχή τα έργα του δέχονταν δριμύτατη κριτική για τον ακατανόητο ρομαντισμό τους, για το ότι ήταν ξεκομμένα από την πραγματικότητα. Τον ονόμαζαν "ξενορώσο", τον χαρακτήριζαν "συγγραφέα χωρίς πατρίδα". Από το 1935 μέχρι το 1955 τα έργα του παρέμεναν ανέκδοτα. Όμως οι αναγνώστες αγάπησαν τις ιδέες του για το ωραίο και συχνά ανέφικτο. Στην ποιητική του χώρα δεν υπήρχε θέση για την ασχήμια του κόσμου και τη ρουτίνα. Παρέσυρε μαζί του γενιές ολόκληρες με το όνειρο της θάλασσας και των "Κόκκινων Πανιών". Ο Αλεξάντρ Γκρίν είχε τηλεπαθητικές ικανότητες, προέβλεπε τα γεγονότα στη ζωή των γνωστών του και σπάνια έκανε λάθος στις προβλέψεις του. Ο ίδιος πίστευε στον μυστικισμό, αν και η θρησκεία τον άφηνε μάλλον αδιάφορο. Στα νιάτα του, τυφλωμένος από ζήλεια, πυροβόλησε την αγαπημένη του, αργότερα ήθελε να σκοτώσει τον Νικόλαο τον Β΄. Από παιδί ονειρευόταν καράβια και θάλασσες, έτσι, μόλις τελείωσε το τετρατάξιο γυμνάσιο της πόλης του, πήγε στην Οδησσό, όπου άλλαξε πολλά επαγγέλματα, από ναύτης, ψαράς, εργάτης μέχρι χρυσοθήρας στα Ουράλια. Το 1903, στη Σεβαστούπολη, για την ανατρεπτική του δράση ανάμεσα στους ναύτες, συνελήφθη και μετά από μια ανεπιτυχή απόπειρα να δραπετεύσει παρέμεινε στην απομόνωση δύο χρόνια. Απελευθερώθηκε, και το 1906, στην Πετρούπολη, συνελήφθη ξανά και εξορίστηκε στην επαρχία Τομπόλ, απ΄ όπου δραπέτευσε στην πόλη Βιάτκα. Εκεί κατάφερε να εξασφαλίσει πλαστό διαβατήριο, και κατέφυγε στη Μόσχα. Στα γράμματα εμφανίζεται το 1907 με το διήγημα "Ένα περιστατικό". Χρειάστηκε να γράψει αρκετά διηγήματα προτού βρει τον "ήρωά του". Στα ρομαντικά μυθιστορήματά του τα γεγονότα διαδραματίζονται σε φανταστικές, συχνά εξωτικές χώρες. Οι γενναίοι και υπερήφανοι ήρωες του Γκριν πέθαιναν ρομαντικά και όμορφα. Ωστόσο ο ίδιος πέθανε από τις αρρώστιες και την πείνα.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο Μαξίμ Γκόρκυ (ψευδώνυμο του Αλεξέι Μαξίμοβιτς Πεσκώφ) γεννήθηκε το 1868 στο Νίζνι-Νόβγκοροντ. Από το 1875 έως το 1893 άσκησε πολλά και διάφορα επαγγέλματα, αποκτώντας έτσι μια τεράστια πείρα των ανθρώπων και της ζωής, την οποία χρησιμοποίησε ήδη από τα πρώτα του κείμενα. Πρωτοεμφανίστηκε στο λογοτεχνικό χώρο με τη νουβέλα "Μακάρ Τσουντρά" το 1892. Ακολούθησαν τα έργα του "Η γριά Ιζεργκίλ", "Τσελκάς", "Είκοσι έξι και μία", "Βάριενκα Ολέσοβα", "Φομά Γκαρντέγιεφ", "Τα παιδικά μου χρόνια", "Τα πανεπιστήμιά μου" κ.ά. Μεταξύ των ετών 1907-1908 εκδόθηκε το μυθιστόρημά του "Η μάνα", που αποτέλεσε και τη βάση για το σενάριο της ομώνυμης κλασικής ταινίας του σοβιετικού κινηματογράφου. Η διεθνής απήχησή του επιβεβαιώθηκε και με τα θεατρικά έργα του που ακολούθησαν. Πασίγνωστα είναι τα έργα "Οι μικροαστοί", "Οι εχθροί", "Στο βυθό", "Οι παραμεριστές" κ.ά. Η σύλληψή του κατά την επανάσταση του 1905 προκάλεσε κύμα διαμαρτυριών σ΄ ολόκληρο τον κόσμο. Μετά την απελευθέρωσή του εγκαταστάθηκε στο Κάπρι της Ιταλίας. Το 1921, φεύγει από τη Ρωσία για να ζήσει στη Γερμανία και στο Σορέντο της Ιταλίας απ΄ όπου επιστρέφει, οριστικά πλέον, στην τότε Σοβιετική Ένωση το 1928. Καθιερώθηκε ως πρωτεργάτης της νέας σοβιετικής λογοτεχνίας και πέθανε στη Μόσχα το 1936.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
O Ρώσος συγγραφέας Βασίλι Γκρόσσμαν ήταν ένας από τους πρώτους που ανακάλυψαν και περιέγραψαν τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ο Γκρόσσμαν αναμφισβήτητα επηρεάστηκε από το βίωμα αυτό και η εικόνα που είχε για τον κόσμο άλλαξε. Πράγματι, μετά τον πόλεμο, έγραψε τα πιο σημαντικά, σε βάθος και διαύγεια, έργα του. Και εκείνη την εποχή επίσης τα μάτια του άνοιξαν όσον άφορα τον απολυταρχικό χαρακτήρα του κομμουνιστικού πολιτεύματος.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο Ιλιά Έρενμπουργκ γεννήθηκε στις 27 Αυγούστου του 1891 στο Κίεβο της Ουκρανίας από Εβραίους γονείς. Όταν ήταν πέντε χρόνων, η οικογένειά του μετακόμισε στη Μόσχα. Επαναστάτης ως έφηβος, φίλος με τον επαναστάτη Νικολάι Μπουχάριν, φυλακίστηκε για πέντε μήνες από το τσαρικό καθεστώς και το 1908 μετανάστευσε στο Παρίσι. Εκεί γνωρίστηκε με τον Λένιν αλλά και με μεγάλους καλλιτέχνες, όπως ο Πικάσσο και ο Μοντιλιάνι, εκεί πρωτοέγραψε ποίηση επηρεασμένος κυρίως από τον Βερλαίν και τον Μπαλμόν. Ως πολεμικός ανταποκριτής κάλυψε το ξέσπασμα της Οκτωβριανής Επανάστασης, με αντι-μπολσεβικική οπτική. Από το 1921 ως το 1924 έζησε στο Βερολίνο και στο Βέλγιο. Το πρώτο του μυθιστόρημα "Οι υπέροχες περιπέτειες του Ιουλίου Γιουρενίτο και των μαθητών του" έκανε αίσθηση, πολλοί τον χαρακτήρισαν μηδενιστή. Από το 1925, έχοντας ήδη γράψει αρκετά έργα, ο Έρενμπουργκ βρέθηκε να πηγαινοέρχεται από το Παρίσι στη Μόσχα ως απεσταλμένος σοβιετικών εφημερίδων. Κάλυψε τον Ισπανικό Εμφύλιο για λογαριασμό της Ιζβέστια και γνωρίστηκε με τον Χέμινγουεϊ. Η ναζιστική εισβολή στη Σοβιετική Ένωση τον βρήκε στη Μόσχα ως συντάκτη διάπυρων προπαγανδιστικών κομμουνιστικών και πολεμικών κειμένων. Μεταπολεμικά έγραψε πλήθος μυθιστορημάτων, όπως "Η καταιγίδα" (1949), "Το ένατο κύμα" (1952), "Το λιώσιμο των πάγων / Αλλαγή εποχής" (1954), τα οποία συχνά δοκίμασαν τα όρια της σοβιετικής λογοκρισίας. Παρ΄ όλα αυτά, ο Έρενμπουργκ διατήρησε άριστες σχέσεις με την ανώτατη ιεραρχία. Πραγματοποίησε πολλά ταξίδια σε όλο τον κόσμο. Βρέθηκε στον Καναδά, στις ΗΠΑ, στη Χιλή, στην Ιαπωνία και στην Κίνα. Ο Έρενμπουργκ έζησε μια πολυτάραχη ζωή, γεμάτη αντιθέσεις, τέτοιες που οι σύγχρονοί του δεν τις κατανόησαν ποτέ πλήρως. Κατηγορήθηκε κατά καιρούς για καιροσκοπισμό, αφορμή στάθηκαν οι συμβιβασμοί που χρειάστηκε να κάνει στο πλαίσιο των αρκετών ιδιαιτεροτήτων και παραδόξων του νεοσύστατου σοβιετικού κράτους, υπήρξε όμως συχνά θαρραλέος επικριτής του Στάλιν και άλλων ανώτατων στελεχών. Έντονες συζητήσεις πυροδότησε κατά καιρούς η φημολογούμενη συγγραφή προπαγανδιστικού πολεμικού φυλλαδίου που προέτρεπε στη βία κατά παντός Γερμανού. Η ύπαρξη του φυλλαδίου δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ, η φήμη δε αποδόθηκε από πολλούς ιστορικούς στη ναζιστική προπαγάνδα της οποίας ο Έρενμπουργκ, λόγω της φήμης του, πολλές φορές αποτέλεσε στόχο. Παρά τις όποιες αντιπαραθέσεις γύρω από το όνομα του, ο Ιλιά Έρενμπουργκ είναι γνωστός για τα λογοτεχνικά του έργα, ιδιαίτερα την αυτοβιογραφία του ("Άνθρωποι, Χρόνια, Ζωή [1960-1965]"), στην οποίοι, ιστορικοί και βιογράφοι βρήκαν πολύτιμες πληροφορίες για τα έργα και τις ημέρες σημαντικών προσωπικοτήτων. Επιπλέον, ο Έρενμπουργκ εξέδωσε σε συνεργασία με τον Βασίλι Γκρόσμαν το "Μαύρο Βιβλίο", ένα πόνημα με τις μαρτυρίες επιβιωσάντων Εβραίων του Ολοκαυτώματος στη Σοβιετική Ένωση και στην Πολωνία. Ο Έρενμπουργκ τιμήθηκε με το βραβείο Στάλιν το 1942 και το 1948, καθώς και με το διεθνές Βραβείο Λένιν το 1952. Από το 1950 ως το 1967 ήταν αντιπρόεδρος του Παγκοσμίου Συμβουλίου Ειρήνης. Διετέλεσε, επίσης, αντιπρόεδρος του Ανωτάτου Σοβιέτ της Σοβιετικής Ένωσης. Πέθανε στις 31 Αυγούστου του 1967.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Αρκάντι Αβιέρτσενκο (1881-1925). Πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας και κριτικός θεάτρου, είχε δημιουργήσει το δικό του θέατρο. Γεννήθηκε στη Σεβαστούπολη. Ο πατέρας του ήταν μικρέμπορος.
Από μικρός ήταν φιλάσθενος και με αδύναμη όραση. Αφού εργάστηκε ως γραφέας από τα 15 του χρόνια, κατέληξε στο Χάρκοβο, όπου άρχισε να δημοσιογραφεί και να δημοσιεύει τα πρώτα του διηγήματα. Σ΄ αυτά είχε διαφανεί ήδη το προσωπικό του λογοτεχνικό ύφος. Το 1907 εγκαθίσταται στην Πετρούπολη, όπου γίνεται μόνιμος συντάκτης του περιοδικού "Σατιρικόν", ενώ παράλληλα συνεργάζεται και με άλλα περιοδικά. Στο μεταξύ έχει δημοσιεύσει αρκετά διηγήματα και έχει καθιερωθεί σαν χιουμορίστας-συγγραφέας με λεπτή αίσθηση του χιούμορ. Μετά την έκδοση των δύο συλλογών του, "Διηγήματα για όσους αναρρώνουν" και "Κύκλοι στο νερό", τον ονόμασαν "Βασιλιά του γέλιου". Τα διηγήματά του είναι έξυπνα και ευρηματικά, χλευάζουν τη βλακεία και την ανοησία. Το διαπεραστικό βλέμμα του συγγραφέα-παρατηρητή εντοπίζει τα ανθρώπινα ελαττώματα και τα γελοιοποιεί με πολλούς κωμικούς τρόπους, από τη φάρσα και το ανέκδοτο μέχρι τη δημιουργία τυπικών χαρακτήρων.
Ενώ την επανάσταση του Φλεβάρη του 1905 την είχε δεχθεί με ενθουσιασμό, διαφώνησε με την Οκτωβριανή. Έτσι, το 1918 ακολουθεί τους λευκούς στο Νότο και συνεργάζεται με την εφημερίδα τους "Ο Νότος της Ρωσίας". Το 1920 εγκατέλειψε την πατρίδα του κι αφού έζησε για λίγο στην Κωνσταντινούπολη, κατέληξε στην Πράγα, όπου και πέθανε, μετά από επέμβαση αφαίρεσης οφθαλμού, λόγω μετεγχειρητικών επιπλοκών.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Βασίλι Αντρέγιεφ (1889-1941). Διηγηματογράφος, θεατρικός συγγραφέας. Άδικα λησμονημένος. Είναι κι αυτός ένας από τους συγγραφείς που "επέστρεψαν" στους αναγνώστες τα τελευταία χρόνια. Με πλούσια όσο και μυστηριώδη βιογραφία. Από το 1924 μέχρι το 1937 εξέδωσε τουλάχιστον δώδεκα συλλογές διηγημάτων, που τον έκαναν δημοφιλή. Γνώρισε τη δόξα και σαν θεατρικός συγγραφέας του έργου "Φοξτρότ", που παιζόταν με μεγάλη επιτυχία τη δεκαετία του ΄20 στο Πετρογκράντ.
Μια μέρα του Δεκέμβρη του 1941 έφυγε από το σπίτι του, και δεν επέστρεψε ποτέ. Από τότε χάθηκαν τα ίχνη του. Πολύ λίγα στοιχεία της ζωής του είναι γνωστά. Πήρε μέρος στην Επανάσταση του 1905, και προσπαθώντας να καλύψει κάποιο φίλο του, που μοίραζε προκηρύξεις, σκότωσε έναν χωροφύλακα. Πιάστηκε και εξορίστηκε για μερικά χρόνια στην περιοχή Τουρουχάνσκι, όπου βρισκόταν τότε εξόριστος και ο μπολσεβίκος Ιωσήφ Στάλιν. Φημολογείται μάλιστα ότι δάνεισε στον Στάλιν το παλτό του, κι όταν αργότερα, το 1937, πεινούσε, επειδή το κράτος του είχε στερήσει το μοναδικό πόρο ζωής -την έκδοση των βιβλίων του- θυμήθηκε το παλτό κι έγραψε στον Στάλιν. Λένε πως η υπενθύμιση δεν χαροποίησε καθόλου τον Στάλιν.
Τα διηγήματά του αναφέρονται στη ζωή του περιθωρίου και του υποκόσμου πριν και μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση. Είναι οι άνθρωποι με την αταξική συνείδηση, που βρέθηκαν ξαφνικά στη δίνη των κοινωνικών αλλαγών. Τα διηγήματά του αντανακλούν επίσης τα γεγονότα της Επανάστασης και του Εμφυλίου. Ο Αντρέγιεφ έδωσε τη δική του αυθεντική μαρτυρία της εποχής, με τον δικό του πρωτότυπο τρόπο γραφής.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Βικέντι Βερεσάγιεφ (1867-1945) (Το πραγματικό του επίθετο ήταν Σμιντόβιτς). Πεζογράφος, δοκιμιογράφος, κριτικός, θεωρητικός της λογοτεχνίας, μεταφραστής της "Ιλιάδας" και της "Οδύσσειας". Γεννήθηκε στην Τούλα από πατέρα Πολωνό και μητέρα Ρωσίδα. Ο πατέρας του ήταν πολύ γνωστός κι αγαπητός γιατρός στην Τούλα.
Αφού πήρε το πτυχίο του από την Ιστορικο-Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Πετρούπολης, αποφάσισε να σπουδάσει και γιατρός, γιατί πίστευε ότι η άσκηση της Ιατρικής θα του επέτρεπε να εμπλουτίσει τις γνώσεις του για τον άνθρωπο και τη ζωή των διαφόρων στρωμάτων του λαού. Σύντομα όμως εκδιώχθηκε από την κλινική όπου δούλευε, λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων, και εξορίστηκε.
Εμφανίζεται στα γράμματα το 1885 μέ ένα ποίημα, ο ίδιος όμως θεωρεί αρχή της λογοτεχνικής του παρουσίας το διήγημα "Το αίνιγμα" (1887). Τα πρώτα του έργα έχουν θέμα τους διανοούμενους της εποχής του, τον πόθο τους να αλλάξουν τη ζωή, να την κάνουν πιο ανθρώπινη, καθώς και τις αυταπάτες και το ρομαντισμό τους ως προς τα μέσα και τους τρόπους με τους οποίους θα επέφεραν τις κοινωνικές αλλαγές. Ο Βερεσάγιεφ είναι από τους πρώτους Ρώσους συγγραφείς που προσπαθεί, στο διήγημά του "Η επιδημία" (1897), να απεικονίσει τον μαρξισμό ως κίνημα. Στα τέλη της δεκαετίας του ΄90 γράφει νουβέλες και διηγήματα με κεντρικούς χαρακτήρες εργάτες και αγρότες, περιγράφοντας τη σκληρή ζωή τους.
Συμμετείχε στον Ρωσοϊαπωνικό πόλεμο του 1904-1905 ως στρατιωτικός γιατρός, και τις εντυπώσεις του τις κατέγραψε στον κύκλο "Διηγήματα του πόλεμου" (1913), όπου ο πόλεμος παρουσιάζεται σαν ένα φοβερό σφαγείο.
Μετά την Επανάσταση γράφει μια σειρά από μυθιστορήματα και διηγήματα, αφιερωμένα στο θέμα: διανοούμενοι και επανάσταση. Παράλληλα, μεταφράζει Όμηρο, Ησίοδο, εκδίδει μια συλλογή με τίτλο "Έλληνες ποιητές", συλλέγει υλικό και γράφει ένα βιβλίο για τον Πούσκιν κι ένα για τον Γκόγκολ, παρουσιάζοντάς τους όπως ήταν στην καθημερινή τους ζωή.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Νικολάι Γκουμιλιόφ (1886-1921). Ποιητής, διηγηματογράφος, θεατρικός συγγραφέας. Γεννήθηκε στην Κρονστάνδη, ο πατέρας του ήταν γιατρός στα πλοία. Μετά το γυμνάσιο, πήγε για σπουδές στη Σορβόνη. Είχε ήδη εκδόσει ένα βιβλίο, και στο Παρίσι έβγαζε το περιοδικό "Σίριους", επισκεπτόταν εκθέσεις και συναναστρεφόταν με Γάλλους και Ρώσους συγγραφείς. Εκείνη την εποχή επισκέφθηκε δύο φορές την Αφρική, στην οποία αργότερα ταξίδεψε κι άλλες φορές. Το 1908 κυκλοφόρησε το δεύτερο βιβλίο του, "Ρομαντικά λουλούδια", που το αφιέρωσε στη μετέπειτα γυναίκα του Άννα Αχμάτοβα (Γκοριένκο).
Επιστρέφοντας στη Ρωσία, γράφεται στο Πανεπιστήμιο της Πετρούπολης, στη Νομική Σχολή, και μετά στην Ιστορικο-Φιλολογική, που όμως δεν τις τέλειωσε.
Το 1910, με την κυκλοφορία της ποιητικής του συλλογής "Μαργαριτάρια", γίνεται γνωστός πλέον ποιητής. Τον ίδιο χρόνο παντρεύεται την Άννα Γκοριένκο, την κατοπινή μεγάλη ποιήτρια Άννα Αχμάτοβα, και πάει μαζί της στην Αφρική. Φτάνει μέχρι την Αβησσυνία, όπου γνωρίζεται με τους ντόπιους, μαθαίνει τον πολιτισμό τους και καταγράφει την προφορική τους ποίηση.
Είναι ο κυριότερος ιδρυτής του ακμεϊσμού στη Ρωσία, του καινούργιου ποιητικού ρεύματος που εκτοπίζει τον συμβολισμό.
Το 1914 φεύγει εθελοντής στον πόλεμο, όπου πολύ γρήγορα διακρίνεται για τα ανδραγαθήματά του και παρασημοφορείται με δύο μετάλλια. Παράλληλα συνεχίζει να γράφει και να εκδίδει τα έργα του.
Η Επανάσταση τον βρίσκει να εργάζεται στο Παρίσι, απ΄ όπου επιστρέφει στη Ρωσία μέσω Λονδίνου και Μούρμανσκ.
Το 1918-1921 ο Γκουμιλιόφ ήταν μια από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες στη λογοτεχνική ζωή του Πετρογκράντ. Κάνει διαλέξεις, εργάζεται στη σειρά "Παγκόσμια Λογοτεχνία", κάνει σεμινάρια για τους νέους ποιητές. Τα ποιήματά του αυτής της περιόδου περιλήφθηκαν στην ποιητική συλλογή "Φλεγόμενη στήλη", που εκδόθηκε σε 1000 αντίτυπα στό Βερολίνο, μετά το θάνατό του, το 1921.
Στις 3 Αυγούστου του 1921 συνελήφθη με την κατηγορία της αντισοβιετικής συνωμοσίας. Στη δεκαετία του ΄50, από τα έγγραφα της δίκης έγινε γνωστό ότι συνελήφθη γιατί "...δεν είχε καταγγείλει στα όργανα των σοβιετικών αρχών ότι του είχαν προτείνει να γραφτεί σε αντικαθεστωτική οργάνωση αξιωματικών", πρόταση που είχε απορρίψει κατηγορηματικά. Η ακριβής ημερομηνία της εκτέλεσής του δεν είναι γνωστή.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Αλεξάντρ Ζόριτς (1899-1937). Το πραγματικό του όνομα ήταν Βασίλι Λόκοτ. Γεννήθηκε στη Μπόρζνα, της επαρχίας Τσερνιγκόφσκαγια. Ο πατέρας του ήταν καθηγητής γυμνασίου. Αμέσως μετά το γυμνάσιο δημοσιεύει τα πρώτα του διηγήματα σε τοπική εφημερίδα. Το 1922-32 εργάστηκε στην "Πράβντα" ως χρονογράφος και το 1932-37 ως βασικός χρονογράφος της "Ιζβέστια". Το 1925 κυκλοφόρησαν οι τρεις πρώτες συλλογές σατιρικών διηγημάτων του. Έγραψε κι άλλα έργα, μεταξύ των οποίων και ταξιδιωτικές εντυπώσεις.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ήλγιά "Ιλφ (1897-1937). (Τό πραγματικό του επίθετο ήταν Φάινζιλ-μπεργκ). Γεννήθηκε στην Οδησσό από οικογένεια τραπεζικού υπαλλήλου. Αφού τελείωσε την τεχνική σχολή Οδησσού άλλαξε πολλά επαγγέλματα, από σχεδιαστής μέχρι τηλεφωνητής κι εργάτης σε εργοστάσιο αεροπλάνων. Όμως, από το 1923 που εγκαταστάθηκε στη Μόσχα εργαζόταν στην εφημερίδα "Γκουντόκ" και συνεργαζόταν με διάφορα περιοδικά. Από το 1927 άρχισε να γράφει μαζί με τον Γιεβγκένι Πετρόφ
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Γιεβγκένι Πετρόφ (1903-1942). (Το πραγματικό του επίθετο ήταν Κατάγιεφ -αδελφός του γνωστού συγγραφέα Βαλεντίν Κατάγιεφ). Γεννήθηκε στην Οδησσό. Ο πατέρας του ήταν καθηγητής της Ιστορίας. Μετά το γυμνάσιο, δούλεψε ως δημοσιογράφος του Ουκρανικού Πρακτορείου Ειδήσεων κι ύστερα στο Τμήμα Ανιχνεύσεως Εγκλημάτων και αργότερα σ΄ εφημερίδα. Από το 1923 εγκαταστάθηκε στη Μόσχα κι άρχισε να συνεργάζεται με διάφορα περιοδικά και με την εφημερίδα "Γκουντόκ", όπου και γνωρίστηκε με τον Ιλφ.
Τα σατιρικά μυθιστορήματα των Ιλφ και Πετρόφ απέκτησαν τεράστια δημοτικότητα, "Οι δώδεκα καρέκλες" (1928) -που η κριτική το υποδέχθηκε ψυχρά- και το "Το χρυσό μοσχάρι" (1931) που έτυχε θερμής υποδοχής. Ωστόσο, υπήρξε και μια μερίδα της επίσημης κριτικής που τους κατηγόρησε για περισσή ανεκδοτολογία, ότι έγραφαν με μοναδικό σκοπό το γέλιο αλλά, κυρίως, ότι από τα έργα τους απουσίαζε ο θετικός ήρωας, πράγμα ανεπίτρεπτο, σύμφωνα με το λογοτεχνικό δόγμα της εποχής.
Είναι συγγραφείς πολλών διηγημάτων, χρονογραφημάτων, κινηματογραφικών σεναρίων και ενός βιβλίου για την Αμερική: "Μονώροφη Αμερική" (1936). Τα δύο μυθιστορήματά τους μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες και γυρίστηκαν ταινίες στην Πολωνία, την Αγγλία και την Κούβα, ενώ στη Ρωσία, εκτός από τον κινηματογράφο, ανέβηκαν και στο θέατρο.
Ο Ιλφ πέθανε λίγο μετά από το ταξίδι του στην Αμερική, αφού είχε επιδεινωθεί η κατάσταση της υγείας του -έπασχε από φυματίωση. Πέντε χρόνια μετά τον Ιλφ σκοτώθηκε κι ο Πετρόφ σε αεροπορικό δυστύχημα, καθώς επέστρεφε από την πολιορκημένη Σεβαστούπολη, ως πολεμικός ανταποκριτής της "Πράβντα".
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Βαλεντίν Κατάγιεφ (1897-1986). Γεννήθηκε στην Οδησσό. Ο πατέρας του ήταν δάσκαλος. Το 1914 εγκατέλειψε το γυμνάσιο για να πάει εθελοντές στον πόλεμο. Έγραψε διηγήματα, μυθιστορήματα, θεατρικά έργα. Στα πρώτα του διηγήματα είναι φανερή η επίδραση του Μπούνιν. Τα έργα που έγραψε στη δεκαετία του ΄30 -"Εμπρός!", "Μοναχικό πανί ασπρίζει", "Χειμωνιάτικος αέρας" κ.ά.- θεωρούνται από τα αντιπροσωπευτικότερα και τα καλύτερα δείγματα του σοσιαλιστικού ρεαλισμού.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Γεννήθηκε στη Λευκωσία. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Λομονόσοφ της Μόσχας. Από το 1978 εργάζεται στο Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών της κυπριακής κυβέρνησης. Μεταφράζει και δημοσιεύει ρωσική λογοτεχνία και μελέτες. Γράφει κριτική βιβλίου. Έχει ενεργό συμμετοχή στα πολιτιστικά δρώμενα της Κύπρου. Πήρε μέρος σε συνέδρια και εκδηλώσεις για το Ελληνικό Λαϊκό Τραγούδι.
