Κι αν εσύ, περαστικέ διαβάτη, αναρωτηθείς πώς καμώθηκαν ετούτες οι μαστορεμένες εικόνες, δεν είναι η ώρα να επαναπαύεσαι. Όλοι μαζί έχουμε επίγνωση της συφοράς και του κακού. Έχουνε εισβάλει για τα καλά στα νοικοκυρεμένα μας σπίτια. Επέσαμε σαν τους Αχαιούς στη Λευκόπετρα πολεμώντας "τους πανταχού νικήσαντας". Εγκαταβιώνουμε τη βασιλεία του Πτολεμαίου Θ΄, σε μια εποχή εξευτελισμού, κατάντιας κι αστείρευτης ραδιουργίας. Ο Δίαιος, ο Κριτόλαος είμαστε εγώ κι εσύ, κι η ιστορία κύκλους κάνει ξοπίσω μας. Κι άλλοτες έπεσαν Ιερουσαλήμ, Αθήνα, Αλεξάντρεια, Βιέννη. Ωστόσο θα λυθούν τα νερά, θα πέσει η βροχή, θα διασώσουμε το αίμα του Εσταυρωμένου, κι ας αλαφροπατούμε στα σωριασμένα φύλλα του φθινοπώρου, κι ας καπνίζουμε αποκαΐδια πέντε χρόνια εσώκλειστοι. Μου το ψιθύρισε εψές το βράδυ σείοντας το χρυσό ραβδί του ο Τειρεσίας ο Θηβαίος: Θα στραχιάξουν ξανά στην υγρή φωλιά τ'ανήμερα θεριά που μάς κυκλώσαν, θα παραχώσουμε σε ξύλινα μεγάλα κασόνια την ετυμηγορία των ενόρκων, θα φανεί ξανά από το μακρινό πέλαγος η θεία λάμψη του οργισμένου Ποσειδώνα στη νοτισμένη λαγουδέρα.