Ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν πέρασε ούτε τυχαία ούτε άσκοπα ούτε και απαρατήρητος από τη ζωή. Ως πολιτικός ηγέτης και ως επιστήμονας, αλλά και ως άτομο, ως ιδιοσυγκρασία, ως παρουσία και τροφοδότηση του κοινού ενδιαφέροντος και ποικίλων συναισθημάτων και παθών, υπήρξε μία σχεδόν μοναδική περίπτωση στη μεταπολεμική ελληνική ιστορία. Φορέας πολιτικής άποψης και μοχλός πολιτικής πρακτικής, ταγμένος στην εξουσία, νικητής και ηττημένος της, κληρονόμος και κληροδότης της, έζησε το βίο του από τη σκοπιά ενός ηγέτη που ναι μεν τον γέννησαν οι περιστάσεις, αλλά όμως ήξερε να τις αξιοποιεί και να τις κατευθύνει, σύμφωνα με τις απόψεις και τη θέλησή του, ως ένα σημαντικό βαθμό. Ένα βαθμό που σε τελική ανάλυση τον έκρινε, για να τον ανταμείψει η ιστορία με την αθανασία που επιφυλάσσει στις μεγάλες προσωπικότητες. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ένας άνθρωπος πέρα από το μέσο όρο της ανθρώπινης ύπαρξης, και γι` αυτό ερμηνεύεται μόνο μέσα στο πλαίσιο των καταγραφών μιας ιστορικής συγκυρίας ως μια εξέχουσα ηγετική μορφή που είχε, παράλληλα, τη δυνατότητα θεωρητικών αναλύσεων, στρατηγικών συλλήψεων και ικανότητες στη διαχείρηση αντικειμενικών συγκυριακών καταστάσεων, αλλά και στο άνοιγμα νέων ιστορικών σελίδων. Η βιογραφία του είναι κατ` ανάγκην και ιστορία μιας εποχής, μιας χώρας, μιας πορείας κι ενός σταθμού, σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]