Παρόλο που η γενιά του ήταν αναρχική, πολιτικά και καλλιτεχνικά, ο Ανδρέας Βουρλούμης κρατήθηκε μακριά από τις δραματικές συγκρούσεις που σημάδεψαν τη Γενιά του `30. Άσκησε το εικαστικό του ύφος πάνω στα αισθητικά της διδάγματα εμπεδώνοντας ταυτόχρονα τη χρωματική ευφορία των ευρωπαίων ιμπρεσιονιστών και δεν επιζήτησε ούτε να απλοποιήσει ούτε να καταστρέψει τη ζωγραφική, αλλά ούτε και να αναθεωρήσει τις τρέχουσες αντιλήψεις για το χώρο και τα αντικείμενα. (. . .) Πράγματι, ο Βουρλούμης αγάπησε τον εκφραστικό χώρο των ιμπρεσιονιστών δίνοντας έμφαση στις καθαρά χρωματικές αξίες δίχως, ωστόσο, να αδιαφορήσει για το θεματικό. Δεν θα έπρεπε, άρα, να υπερτονίσουμε τη λυρική αφαίρεση που χαρακτηρίζει ορισμένα του έργα, ούτε θα επιχειρούσαμε να τον κατατάξουμε σε μία συγκεκριμένη σχολή, είτε να χρονολογήσουμε το έργο του σύμφωνα με υποτιθέμενες στυλιστικές εξελίξεις. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]