[...] Ένα μεγάλο μέρος των περιοχών της χώρας ζει με τον και από τον τουρισμό. Η δυναμική του τουριστικού τομέα είναι τεράστια. Η χώρα δέχεται πολύ λιγότερους αλλά και χαμηλότερους εισοδηματικά επισκέπτες από όσους μπορεί. Δηλαδή μπορεί να δεχθεί περισσότερους και υψηλότερων εισοδημάτων. Οι μεγάλοι μετασχηματισμοί των τελευταίων δεκαετιών σε παγκόσμιο επίπεδο επιτρέπουν την περιηγητική, την φιλόξενη Ελλάδα να πρωταγωνιστεί παγκοσμίως, όπως πρωταγωνιστεί η ωκεανική, η πλανητική Ελλάδα της Ναυτιλίας. Και οι δυο τομείς μπορούν να διαμορφώσουν έναν τύπο σχέσεων του εθνικού με το παγκόσμιο όπου η ενδογενής εσωτερική συσσώρευση θα κυριαρχεί επί της εξωγενούς. ΄Οταν στο οικονομικό επίπεδο μπορούμε να φθάσουμε σε αυτό στο πολιτιστικό πεδίο η Ελλάδα μπορεί να παγκοσμιοποιεί αντί να παγκοσμιοποιείται. Ενώ ο εθνικός και ο παγκόσμιος υλικός κόσμος κινείται και σε αυτά τα πεδία, η σκέψη, η παιδεία, η πολιτική ακόμα και η επιστήμη είναι χωριστά από αυτή ή πολύ αδύνατη. Οι Έλληνες ζουν από τον τουρισμό αλλά δεν μιλούν γι αυτόν. Δεν τον αναλύουν συστηματικά και περισσότερο δεν τον διαχειρίζονται. Δεν διαθέτουν μια ολοκληρωμένη, έξυπνη διήγησή του που θα απευθύνεται στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Μια κατηγορία ακατέργαστων, στάσιμων, τεμπέλικων μυαλών τον απορρίπτει εκ των προτέρων και τον δαιμονοποιεί. Σε αυτές τις συνθήκες είναι επόμενο να αναλάβουν την διαχείρισή του άλλοι. [...]