Αυτό το βιβλίο πραγματεύεται πως και γιατί το πολιτικό εγχείρημα που εγκαινίασε ο οίκος του Οσμάν γύρω στα τέλη του 13ου αιώνα κατάφερε να επιβάλει τη δική του τάξη έναντι των διαφόρων ανταγωνιστών του. Πρόκειται για μια απόπειρα να κατανοήσουμε πως οι πρώτοι Οθωμανοί μεταχειρίστηκαν διάφορα μέσα -τη βία και τη συνύπαρξη, τον καταναγκασμό και την ανεκτικότητα, τον εποικισμό και τον εξανδραποδισμό, την καθυπόταξη και την κινητικότητα, την αποδοχή και τον αποκλεισμό, την αποσταθεροποίηση και τη θεσμοθέτηση, την εχθρότητα και τη συμμαχία- με σκοπό να αποκαταστήσουν την αυτοκρατορική τάξη σε αυτή τη γεωγραφική ζώνη. Δεν αποσκοπώ σε μια συνολική περιγραφή αυτής της διαδικασίας, αλλά κυρίως στην κριτική εξέταση διαφορετικών ερμηνειών και στην εκλεκτική προβολή μιας εναλλακτικής αφήγησης, καταθέτοντας μια πρώτη επιχειρηματολογία υπέρ μιας νέας προσέγγισης. (. . .) Πολλοί θεωρούν ακόμα αδιανόητο ότι οι σημερινοί Τούρκοι και Έλληνες θα μπορούσαν να αναπτύξουν μια αντίληψη για το παρελθόν που δεν θα παραβλέπει ή θα υποτιμά τις οδυνηρές αναμνήσεις, αλλά ούτε θα θεωρεί φυσική την εχθρότητα εξαιτίας τους. Η μελέτη του οθωμανικού παρελθόντος είναι σήμερα διανοητικά πιο σφριγηλή από ποτέ· στην Τουρκία, την Ελλάδα και αλλού, τη διακρίνουν ο ζωηρός διάλογος και η αναθεώρηση των παλαιότερων μοντέλων, ενώ μας δίνει επίσης τη δυνατότητα να φανταστούμε το μέλλον με νέους τρόπους.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]