Ήθελε τον χρόνο του. Τα τελευταία χρόνια απέφευγε επιμελώς να τον δουν πριν πιει τον πρώτο του καφέ και συνέλθει. Το όνειρο το θυμόταν σχεδόν αχνά, όπως θολά θυμόταν τη χθεσινοβραδινή κραιπάλη στο Nono όπου η Νταίζη, μια τριαντάρα θεά μπαργούμαν, κοκκινομάλλα, με ελαφίσιο σώμα, μακριά καλλίγραμμα πόδια και μπλε ανοιχτά μάτια με το τατουάζ μιας πρασινοκόκκινης πεταλούδας στην αριστερή πλευρά του λαιμού της τον είχε ποτίσει με καμιά δεκαριά Lagavoulin. Με ευχάριστη θολούρα στη μνήμη, θυμήθηκε πως την πήρε στις τουαλέτες εκεί γύρω στις τέσσερις το πρωί.