Τους ανθρώπους.
Τους ανθρώπους εκείνων των χρόνων κι εκείνου του τόπου. Του άγονου, της γκρίζας πέτρας, των λιόδεντρων, και της θάλασσας ολόγυρα με τ' απόκρυμνα βράχια, τις γαληνεμένες αμμουδιές, της βεντέτας και του ανθρώπου που ζούσε σ' αυτή την άγρια φύση, άγριος κι αυτός, πρωτόγονος, με τα καλά του και τ' άσχημά του, αγνός όμως, καθαρός κι ωραίος.
Είναι που εξαφανίζονται σιγά σιγά αυτοί οι άνθρωποι. Τους ρουφάει η τσιμεντένια πολιτεία με την αποξένωση και τη μοναξιά της. Και σιγά σιγά τους αλλάζει.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]