Ο γραπτός λόγος ουσιαστικά δεν κάνει τίποτε άλλο από το να καταγράφει, να επισημαίνει και να επισημοποιεί αυτό που συμβαίνει στον προφορικό, με σκοπό να τον διαφυλάξει και να τον μεταλαμπαδεύσει από γενιά σε γενιά. Aς μην αγνοούμε ότι ο προφορικός λόγος έχει πρωταρχική σημασία και προηγείται του γραπτού που έχει περιστασιακή. Στην πόλη του Σωκράτη και του Πλάτωνα, του Αισχύλου, του Σοφοκλή και του Ευριπίδη, του Σόλωνα και του Δημοσθένη, ποια Κοινή Νεοελληνική καλλιεργούμε και ποια διαφυλάσσουμε; Σήμερα που τίθεται μείζον θέμα προφοράς, δε βρίσκω το λόγο να μη χρησιμοποιήσουμε τον τόνο και την απόστροφο, σε μια πιο διακριτική μορφή, αξιοποιώντας πλήρως τη χρήση τους -ως εμφατικά και μουσικά σημεία- προκειμένου να αποσαφηνιστεί η προφορά· να περιοριστούν τα σφάλματα, η κακοφωνία και η ταχυλογία, που οδηγούν στην αποδόμηση του λόγου και τη δυσαρθρία. Γιατί η άγνοια και η λάθος προφορά δεν καθιστούν κανόνα, ούτε γλωσσική εξέλιξη. Αντιθέτως, δηλώνουν έλλειψη παιδείας, γλωσσικό ολίσθημα και πενία. Κανένας γραπτός λόγος δεν έχει αξία χωρίς τον προφορικό. Κανένας γραπτός λόγος δεν έχει αξία, εάν πρώτιστα δεν έχει αξία ο προφορικός λόγος. Kαι καμία γλώσσα δεν μπορεί να είναι πλούσια, ούτε να έχει ουσιαστική αξία, όταν δεν ομιλείται σωστά. Όταν δε διδάσκεται, δεν καλλιεργείται και δε διαφυλάσσεται. *Όπου ('), (’): ο τόνος και η απόστροφος αποσαφηνίζοντας την προφορά της πρότυπης γλώσσας μας.