Το τι οφείλει η νεοελληνική καλλιτεχνική δημιουργία στον Αγήνορα Αστεριάδη (1898-1977) έχει ήδη εξαρθεί από εξέχοντες ιστορικούς της τέχνης, όπως ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου και ο Άγγελος Προκοπίου, η Ελένη Βακαλό και ο Γιώργος Πετρής, ο Στέλιος Λυδάκης και ο Τώνης Σπητέρης, ο Μαρίνος Καλλιγάς, ο Χρύσανθος Χρήστου και ο Νίκος Ζίας. Επανειλημμένα, εξάλλου, έχει τονιστεί ότι την προσφορά του καταξιώνει συνολικά, ως απόλυτα ενσυνείδητη προσπάθεια, ο συγκερασμός των διδαγμάτων της ελληνικής παράδοσης με τις εικαστικές εμπειρίες και τους πειραματισμούς του Μοντερνισμού. Η ζωγραφική δηλαδή του Αστεριάδη, πέρα από το ξεχωριστό προσωπικό της ιδίωμα, αντανακλά αφενός την επιμονή με την οποία επεξεργαζόταν όσα ελληνικά βιώματα αντλούσαν οι εμπνεύσεις του κατά τη διάρκεια μιας πολύχρονης θητείας στη σπουδή της βυζαντινής και της μεταβυζαντινής, κυρίως όμως της λεγόμενης 'λαϊκής' τέχνης. Αφετέρου, όμως, αντανακλά και την αφοσίωση με την οποία διύλιζε συστηματικά τα βιώματά του μέσα από τα φίλτρα των αφομοιωμένων επιδράσεων που είχε δεχθεί από μια συνεχή επαφή με τα κινήματα των μεταϊμπρεσσιονιστικών κατακτήσεων της ευρωπαϊκής αισθητικής. (...)

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]