Τα κείμενα που ακολουθούν είναι αφηγήσεις. Απόπειρες ερμηνείας σε ανάκατα σπαράγματα συμβάντων, υποθέσεων και καταστάσεων που δεν συνέβησαν ποτέ. [...] Τα κείμενα αυτά μιλούν για τη νεότητα μιας χώρας, μιας εποχής. Οι αφηγήσεις αυτές θέλουν να είναι ένας κριτικός αναστοχασμός πάνω στο `αυτονόητο`. Σ` ένα αυτονόητο χαμηλού ορίζοντα, όπου πολλές από τις αδικίες που περικλείει περνούν στο αθέατο, στο απυρόβλητο. Βεβαίως, τα κείμενα αυτά δεν ξεκινούν από την εξωτερική εκείνη, αδέκαστη σκοπιά που θα προέκρινε το αντικειμενικό. Ξεκινούν από τη σημασία της μνήμης και της διαφοράς.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]