Το ποιος πλουτίζει αδικαιολόγητα και σε βάρος ποιου και με ποιο περιεχόμενο ευθύνης, όταν σε μια περιουσιακή μετακίνηση εμπλέκονται τρία, τέσσερα ή και περισσότερα μέρη (όπως π.χ. στην τραπεζική εγγυητική επιστολή ή την ενέγγυα πίστωση, στην τραπεζική επιταγή ή στη συνδεδεμένη σύμβαση πίστωσης, στην εκχώρηση απαίτησης, απλή, εξασφαλιστική ή χρηματοδοτική, στη σύμβαση ανέγερσης οικοδομής «με αντιπαροχή» ή στον αναγκαστικό πλειστηριασμό κινητού ή ακινήτου πράγματος κ.ο.κ.), ήταν και παραμένει από τα δυσχερέστερα του ιδιωτικού δικαίου. Το ζήτημα αυτό επιχειρείται να επιλυθεί για πρώτη φορά σε μονογραφικό επίπεδο, οι δε λύσεις που προτείνονται προκύπτουν μέσα από τη τελολογική-συστηματική ερμηνεία των διατάξεων του αδικαιολόγητου πλουτισμού με τις λοιπές, συναφείς προς το ζήτημα, διατάξεις τόσο του αστικού δικαίου -για την εντολή, τη διοίκηση αλλοτρίων, την έκταξη, την εκπλήρωση της παροχής, την υπαναχώρηση από τη σύμβαση κ.ο.κ.- όσο όμως και του εμπορικού, ιδίως δε του τραπεζικού δικαίου, για τις επιμέρους τραπεζικές συμβάσεις που ανακινούν ζητήματα πλουτισμού επί τριμερών σχέσεων. Στόχος είναι να δοθούν λύσεις που θα ικανοποιούν όχι μόνο την ασφάλεια του δικαίου αλλά και την ουσιαστική αποκαταστατική δικαιοσύνη, στην οποία αποβλέπουν άλλωστε και οι διατάξεις του αδικαιολόγητου πλουτισμού στο σύνολό τους.