Ο συγγραφέας ονομάζεται Αχιλλεύς Λαζάρου του Γεωργίου και ο εκδότης/επιμελητής έκδοσης Γεώργιος Λαζάρου του Αχιλλέως. Είναι μάλλον προφανές ότι δεν πρόκειται για συνωνυμία. Ο υιός επιδίωξε την επιμέλεια έκδοσης των συγγραμμάτων του πατρός, διότι ήταν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να τα διαβάσει (ορθότερα: μελετήσει). Ευτυχώς, με την «κρίση», υπάρχει άφθονος χρόνος τόσο για διάβασμα όσο και για γενικότερη ενασχόληση με τα βιβλία (συγγραφή, μετάφραση, έκδοση και πώληση βιβλίων, στον ίδιο ΑΦΜ με τις ιατρικές υπηρεσίες ειδικότητας ορθοπεδικού). Μόνιμο παράπονό μου ήταν ότι τα πατρικά συγγράμματα δεν ήταν ιδιαίτερα φιλικά προς τον χρήστη και παρά την άριστη εκ μέρους του χρήση της ελληνικής γλώσσας μία πρόταση που καταλαμβάνει δέκα σειρές και συνηθέστατα περιλαμβάνει μία ή και περισσότερες άγνωστες λέξεις μάλλον δοκιμάζει τις αντοχές του αναγνώστη. Επομένως, το σκεπτικό της επιμέλειας έκδοσης ήταν να μειωθούν ή έστω αμβλυνθούν τα φαινόμενα, κατά τα οποία ο ειρμός της ανάγνωσης διακόπτεται σε μια απελπισμένη προσπάθεια αναγνώρισης του υποκειμένου και του κατηγορούμενου μιας πρότασης.

Όταν αριστούχος μαθητής, πτυχιούχος πανεπιστημίου, με μεταπτυχιακό και διδακτορικό τίτλο, δυσκολεύεται στην κατανόηση του κειμένου είναι εξαιρετικά πιθανό να συμπάσχει η συντριπτική πλειονοψηφία των υποψηφίων αναγνωστών. Τότε, ο επιμελητής έκδοσης (με δικαίωμα αρνησικυρίας παραχωρημένο από τον εκδότη) επεμβαίνει και απλοποιεί τη σύνταξη, ώστε να καθίσταται πιο εύληπτη η κατανόηση του κειμένου και η πιθανότητα απλής και ευφυούς απάντησης σε όσα αντεθνικά μηνύματα δεχόμαστε συνεχώς. Άλλωστε, ο ισχυρότερος ίσως λόγος ενασχόλησης με την επιμέλεια έκδοσης, ήταν η δυσχερής θέση στην οποία βρέθηκε επανειλημμένως ο εκδότης, όταν σε παρέες συναδέλφων ιατρών, εκστομίζονταν με επιστημονικοφανή στόμφο απίστευτες βλακείες περί Βλάχων και Αρβανιτών. Η «σιωπηλή πλειοψηφία», η οποία προς το παρόν ανέχεται τις αλλεπάλληλες «αβελτηρίες» (με όλες τις πιθανές ερμηνείες του όρου) των κυβερνώντων, που προοδευτικά έχουν φθάσει στον «εθνομηδενισμό» και την «εθνική προδοσία», θα βρει στο πόνημα αυτό ένα «εργαλείο», δυνητικά «όπλο», για να υπερασπιστεί αυτό που αισθάνεται βαθιά μέσα της. Εάν δεν το αισθάνεται, μάλλον διαβάζει λάθος βιβλίο.