ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ
"Η Σελήνη, πού είναι η παραξενιά η ίδια, κοίταξε από το παράθυρο την ώρα πού κοιμόσουν στην κούνια σου και είπε στον εαυτό της : "Αυτό το παιδί μ' αρέσει".
Και κατέβηκε με μαλακές κινήσεις τη συννεφένια σκάλα της και πέρασε αθόρυβα ανάμεσα απ' τα τζάμια. Έπειτα απλώθηκε πάνω σου με την απαλή τρυφερότητα μιας μητέρας και απόθεσε τα χρώματά της πάνω στο πρόσωπό σου. Οι κόρες των ματιών σου έμειναν πράσινες, και τα μάγουλά σου ασυνήθιστα χλωμά. Κοιτάζοντας με θαυμασμό αύτη την επισκέπτρια τα μάτια σου μεγάλωσαν τόσο παράξενα και σου έσφιξε τόσο τρυφερά το στήθος, πού σου 'μείνε για πάντα η επιθυμία για δάκρυα.
Ωστόσο, μέσα στο ξέσπασμα της χαράς της, η Σελήνη γέμιζε όλο το δωμάτιο σα μια φωσφορική ατμόσφαιρα, σαν ένα λαμπερό ψάρι- και όλο αυτό το ζωντανό φώς σκεπτόταν και έλεγε : "Θα υποστείς αιώνια την επιρροή του φιλιού μου. Θα 'σαι όμορφη με το δικό μου τρόπο. Θα αγαπήσεις αυτό πού αγαπώ και αυτό πού μ' αγαπά : το νερό, τα σύννεφα, τη σιωπή και τη νύχτα, την απέραντη και πράσινη θάλασσα το άμορφο και χιλιόμορφο νερό τον τόπο όπου δε θα πάς τον εραστή πού δε θα γνωρίσεις τα τερατόμορφα λουλούδια τα αρώματα πού φέρνουν παραλήρημα τις γάτες πού λιγώνονται πάνω στα πιάνα και πού βογκούν σα γυναίκες, με μια βραχνή Κάι γλυκιά φωνή!
"Και θα αγαπηθείς από τούς εραστές μου, θα θαυμαστείς από τούς θαυμαστές μου. Θα είσαι η βασίλισσα των άνθρωπο πού 'χουν πράσινα μάτια, πού τούς έσφιξα κι αυτών το στήθος μέσ' στα νυχτερινά χάδια μου- αυτών πού αγαπούν τη θάλασσα, την απέραντη, ταραγμένη και πράσινη θάλασσα, το άμορφο και χιλιόμορφο νερό, των τόπο πού δεν βρίσκονται, τη γυναίκα πού δεν ξέρουν, τα σκυθρωπά λουλούδια πού μοιάζουν με λιβανιστήρια μιας άγνωστης θρησκείας, τα αρώματα πού παραλύουν τη θέληση, και τα άγρια και ηδονικά ζώα πού είναι τα σύμβολα της τρέλας τους".
Γι' αυτό, καταραμένο αγαπημένο χαϊδεμένο παιδί, είμαι τώρα ξαπλωμένος στα πόδια σου, ψάχνοντας σ' όλο σου το πρόσωπο την αντανάκλαση της φοβερής Θεότητας, της μοιραίας νονάς σου, της δηλητηριάστριας παραμάνας όλων των φεγγαροπαρμένων".
 

CHARLES BAUDELAIRE (1821-1867)
Μάλλον ατυχώς, για πολλούς η εικόνα του Μπωντλαίρ έχει συνδεθεί αποκλειστικά με σκελετούς, αρρωστημένες μελαγχολίες, ναρκωτικά, θεές-πόρνες, ανθοδέσμες από κάθε είδους ακολασίες. Με λίγα λόγια, ο Μπωντλαίρ αντιπροσωπεύει γι αυτούς μόνον έναν ποιητή της "παρακμής".
Φυσικά ο ερωτισμός παίζει τεράστιο ρόλο στην ποίησή του, οι Ιέρειές του και το πάθος του γι αυτές επίσης και ο ίδιος, με προκλητική επιδειξιμανία (αντίδραση στην υποκριτική πουριτανική εποχή του), καυχιόταν για τις πολύμορφες ερωτικές εμπειρίες του και για την κατάδυσή του στο βάθος των "τεχνητών παραδείσων". Στο ομώνυμο βιβλίο του ο ποιητής μας μιλά για τις εμπειρίες του από τα διάφορα ναρκωτικά, αλλά τα αρνείται κατηγορηματικά σα λύση : " . . .Αξιολύπητοι αυτοί πού αρνήθηκαν τη λύ-τρωση με την εργασία και προσπαθούν με όπιο ή άλλες ουσίες να υψωθούν μονομιάς στην κατάσταση της υπερφυσικής έκστασης. Η μαγεία τούς εξαπατά και ανάβει γι αυτούς μια ψεύτικη ευτυχία και ένα ψεύτικο φώς. Μόνο με την άσκηση της θέλησης και με τη διαρκή ευγένεια ενός σκοπού, δημιουργούμε ένα κήπο αληθινής ομορφιάς...Ο Ζαν-Ζάκ Ρουσσώ μεθούσε δίχως χασίς. Η αγάπη της αρετής και η "ιδέα" του τού αρκούσαν" (Οι τεχνητοί παράδεισοι).
Λοιπόν, θα 'τανε μεγάλο λάθος να δει κανείς μια τόσο μεγάλη και πολύπλευρη ποιητική μορφή από μια όψη μονάχα. Θα 'ταν σα να παίρναμε μιαν από τις εικόνες που μας παρουσιάζει ένα καλειδοσκόπιο, σαν τη μοναδική πού έχει να μας δώσει. Και ο Μπωντλαίρ είναι ακριβώς ένα καλειδοσκόπιο.
Η παθολογική μελαγχολία (τέσσερα ποιήματα με τον τίτλο "Spleen" στη συλλογή Άνθη του κακού), η θανατομανία του ("Τό σκοπευτήριο και το νεκροταφείο"), η φιληδονία και η εγκεφαλική τάση του στην έρευνα των αισθήσεων, συναντιέται με τη λατρεία της εργασίας. [. . .] ΕΥΑ ΜΥΛΩΝΑ (Από την έκδοση)