`Τρία είναι τα σημαντικά πράγματα σε μια ταινία: Το σενάριο, το σενάριο και... το σενάριο`, λέγεται ότι έχει πει ένας από τους πιο ιδιοφυείς σκηνοθέτες της χρυσής εποχής του Χόλυγουντ, ο Billy Wilder.
Πρώτος διδάξας, ο Αριστοτέλης στην `Ποιητική` του, περιγράφει τους βασικούς άξονες της μυθοπλασίας, που παραμένουν ζωντανοί μέχρι και σήμερα, και αξιοποιούνται στην σεναριακή δομή.
Το σενάριο είναι από τις πιο δύσκολες -αν όχι η πιο δύσκολη- μορφή της δραματικής τέχνης και η πρώτη και βασική ύλη μιας κινηματογραφικής ταινίας. Από την εμφάνιση του κινηματογράφου το 1896, το σενάριο έχει τη δική του πορεία εξέλιξης στο χρόνο, και μπορούμε πια να ισχυριστούμε, με ακλόνητα επιχειρήματα, πως δεν υφίσταται κινηματογραφική ταινία χωρίς ένα καλό (ή κακό) σενάριο, ή που δεν στηρίζεται, πρωταρχικά, στο δυνατό της σενάριο.
Τα πάντα επομένως αρχίζουν από το σενάριο. Είναι η ταινία, αποτυπωμένη σε σελίδες αντί για εικόνες. Έτσι, σαν σύγχρονοι παραμυθάδες, οι σεναριογράφοι καλούνται να επιστρατεύσουν τη φαντασία τους για να φτιάξουν τον αφηγηματικό τους κόσμο και να πλάσουν καλοστημένες ανθρωποκεντρικές ιστορίες με βάση το βλέπω και το ακούω.
Η συμπύκνωση της ιδέας, η οικονομία στον χώρο και τις καταστάσεις, ο μικρός, λιτός και περιεκτικός διάλογος, και όλα τα στοιχεία που, σε μικρό χρόνο, θα δώσουν το μέγιστο του νοήματος και του συναισθήματος, δεδομένα που χαρακτηρίζουν και σφραγίζουν την μικρού μήκους ταινία, αποτελούν ταυτόχρονα και μια πρόκληση. [...]