Σήμερα βεβαίως το ξέρουμε. Λαθέψαμε. Αλλά μετάνοια και πάλι δεν βάζουμε. Για όλα, όσα μας βρήκαν κι όλα όσα μας άφησαν, φταίνε οι άλλοι. Εμείς αεί αθώοι του αίματος. Δεν είμαστε εμείς οι ντοπαρισμένοι του ξεδιάντροπου ολυμπιακού διασυρμού. Εμείς είμαστε οι πρωταθλητές Ευρώπης. Επιτέλους, δεν τα φάγαμε μαζί. Τρώγαμε κατά μόνας.
Και τώρα που ήρθε ο λογαριασμός της κατ` εξακολούθησιν ύβρεως, εμείς και πάλι κοιτάμε αλλού. Όχι φίλοι μας, ο λογαριασμός δεν είναι η παλιά Νέμεσις. Αυτά είναι παλαιοημερολογίτικα. Είναι τα επίχειρα μιας ασωτείας, την οποία για δεκαετίες εκδεχόμαστε ως πατροπαράδοτη μαγκιά, ολότελα ανυποψίαστοι για την εθελούσια υποταγή μας.
`Σβησμένες όλες οι φωτιές`. Σβησμένα κι όλα τα καντήλια. Άλλωστε η ζωή συνεχίζεται. Κι εμείς λογαριασμό δίνουμε στους τραπεζίτες κι όχι στα γονικά μας. Αυτά έχουν θέση στα γηροκομεία, όχι στις ζωές μας.
Μα τι μας λέτε; Να γυρίσουμε πίσω; ρωτούν με ρητορική αποστροφή και βέβαιο σκανδαλισμό οι θιασώτες της τρέχουσας προκοπής που μας πρόκοψε, χωρίς όμως να λογαριάζουν αυτοί, οι μαθητευόμενοι αρχιλογιστές, πως όταν ξεστρατίζεις, αν δεν γυρίσεις πίσω, συνεχίζεις, εκτός από αγανακτισμένος, να είσαι και χαμένος.
Τους εξωτερικούς εχθρούς τους ξέρουμε. Αυτούς που έχουμε μέσα μας όμως επιμένουμε να τους αγνοούμε.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]