Ο μικρός Νικόλας αγαπάει πολύ τον παππού του και περνάνε ποιοτικό χρόνο μαζί. Μαθαίνει βιολί, διαβάζουν, γελάνε και παίζουν. Κάποια στιγμή όμως ο παππούς αρχίζει να ξεχνά πράγματα και ονόματα. Πώς θα χειριστεί ο μικρός Νικόλας την περιπέτεια υγείας του ανθρώπου που αγαπά πολύ; Πώς θα δείξουν οι γονείς του στο μικρό παιδί να καταλάβει τι χρειάζεται για να βοηθήσει ουσιαστικά τον παππού του;
Ένα συγκινητικό παραμύθι για παιδιά από 5 χρονών και πάνω που αγγίζει με τρυφερότητα και στοργή το ευαίσθητο θέμα της άνοιας. Η συγγραφέας, Πηγή Γρύλλη, χωρίς να κατονομάζει την ασθένεια, δείχνει με πλούσιο λεξιλόγιο και μια ποικιλία οικείων στον μικρό αναγνώστη οικογενειακών και σχολικών στιγμών τις αλλαγές που θα επέλθουν στο σπίτι του και πώς είναι καλύτερο να τις χειριστεί. Πουθενά δεν υπάρχει η λέξη «πρέπει», πουθενά δε θα βρει ο αναγνώστης το «υποχρεωτικό» ή οδηγίες χρήσης. Μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, με την αντίληψη της ηλικίας του και κατάλληλες επαγωγικές σκέψεις, μπορεί κανείς εύκολα να αντιληφθεί τι συμβαίνει σ’ έναν άνθρωπο που αρχίζει να ξεχνάει, να δικαιολογήσει την εριστική και μελαγχολική συμπεριφορά και να βοηθήσει ουσιαστικά με κατανόηση, υπομονή μα πάνω απ’ όλα αγάπη. Είναι τόσο εύληπτος ο τρόπος που προτείνει η κυρία Γρύλλη, ώστε κανένα παιδί δε θα τρομάξει που θα μάθει για την άνοια.
Το υπέροχο, φροντισμένο κείμενο ζωντανεύει από την εξαιρετική, λεπτομερή και διασκεδαστική εικονογράφηση της Μάρως Αλεξάνδρου, που καταφέρνει για άλλη μια φορά να αναπαραστήσει οικεία στιγμιότυπα με χαριτωμένες λεπτομέρειες και πανέμορφα, ζωηρά χρώματα. Αποτυπώνει σωστά τις εκφράσεις των χαρακτήρων, δίνει τη σωστή προοπτική των αντικειμένων και των ανθρώπων, και δείχνει με ρεαλισμό τον μικρόκοσμο ενός παιδιού. Φυσικά και εδώ μια γάτα κλέβει την παράσταση ενώ ταυτόχρονα χαρίζει ζεστασιά και τρυφερότητα στις δύσκολες στιγμές του μικρού Νικόλα. Μου έκανε εντύπωση η επιμονή σε μια ιδιαίτερη λεπτομέρεια: προσέξτε πως στο σαλόνι η μπαλκονόπορτα είναι πάντα ανοιχτή και το σπίτι γεμίζει καφεκίτρινα φύλλα και μπουμπούκια. Μήπως αυτό είναι μια ευρηματική ιδέα της καλλιτέχνιδος με την οποία συμβολίζει το φθινόπωρο της ζωής του παππού; Όπως και να ‘χει, η Μάρω Αλεξάνδρου είναι από τις αγαπημένες μου εικονογράφους και ανυπομονώ να χάνομαι σε κάθε της νέα δημιουργία.
«Πάντα θα σ’ αγαπώ, παππού», αναφωνεί ο μικρός ήρωας της ιστορίας και χώνεται στην αγκαλιά του αγαπημένου του συγγενή, έτι περαιτέρω όταν τα πράγματα δυσκολεύουν και αυτός ο άνθρωπος τον χρειάζεται λίγο περισσότερο. Αν κάποιος θέλει να μιλήσει στο παιδί του για την άνοια, αυτό είναι το κατάλληλο και πιο διδακτικό βιβλίο!
Πάνος Τουρλής