Νομίζω ότι ανακάλυψα άλλη μια συγγραφέα που θα λατρέψω κι ανυπομονώ να διαβάσω κι άλλα βιβλία της! Αν ξεκινάω να διαβάζω ένα βιβλίο κι αρχίζω να υπογραμμίζω ωραία αποσπάσματα, καταλαβαίνω ότι έχω ένα καλογραμμένο μυθιστόρημα, οπότε κάθομαι πιο αναπαυτικά κι αρχίζω την ανάγνωση με κατεβασμένα τηλέφωνα και κλειστό ηλεκτρονικό υπολογιστή!
Τι μου άρεσε:
- η πρωτότυπη αρχή και οι πρωτότυπες συνθήκες γνωριμίας των πρωταγωνιστών (ο Βασίλης είναι υπεύθυνος ασφαλείας σε σταθμό του μετρό και την προσοχή του τραβά η Άννα, μια γυναίκα που έρχεται στο σταθμό, κάθεται λίγες ώρες και ξαναφεύγει).
-το στυλ και η γραφή: ποιητικό (όχι σε υπερβολική ποσότητα), με ωραίες παρομοιώσεις και μεταφορές
-ότι οι πρωταγωνιστές δεν είναι νέοι αλλά έχουν ήδη τις έγγαμες ζωές τους και η Άννα έχει και παιδί, οπότε η εξέλιξη της πλοκής μάς δείχνει τι γίνεται και πώς ξεπερνιούνται τα εμπόδια και ακόμη περισσότερο μου άρεσε που η ερωτική τους ιστορία υπάρχει σα φόντο, σαν τοιχογραφία, μπροστά από την οποία εκτυλίσσονται τα περιστατικά (δεν έχουμε δηλαδή ερωτικές απιστίες, ζηλιάρηδες συζύγους, μαλλιοτραβήγματα και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο συναντάμε σε ρομάντσα)
-ο συγκλονιστικά αληθινός και παραστατικός τρόπος με τον οποίο μας δίνονται οι συνθήκες εργασίας σε έναν χώρο όπου οι υπάλληλοι κυριολεκτικά στίβονται σαν τις λεμονόκουπες με την απειλή «θα πάρει άλλος τη θέση σου αν δε θες» να κρέμεται πάνω από τα κεφάλια τους
-ο ισχυρός δεσμός της Άννας με τη μητέρα της, τα χρώματα που βάφουν τη σχέση τους, τις αποφάσεις που παίρνουν η μία για την άλλη και το ζεστό, τρυφερό αποκούμπι που πάντα υπάρχει στην αγκαλιά της μάνας, στα λόγια της, στο βλέμμα της, στο ζεστό φαΐ που ετοιμάζει
Επειδή μου άρεσαν πάρα πολύ όλα αυτά, δυσαρεστήθηκα με την εξέλιξη των συζύγων της Άννας και του Βασίλη, τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν μέσα στους γάμους τους και τα όσα ακολούθησαν ύστερα από κάποιες αποφάσεις των πρωταγωνιστών. Παρ? όλο που το κείμενο έχει ωραία γραφή, ένιωσα ότι η συγγραφέας δε διεισδύει όσο θα έπρεπε στην ψυχολογία τους, στα αίτια και τα αιτιατά, λες και έχει χτυπήσει την πόρτα της ζωής τους και διστάζει να μπει πιο μέσα. Σε καμία περίπτωση δεν το θεωρώ προχειρογραμμένο κείμενο, όμως όσο γύριζα τις σελίδες τόσο περισσότερο ένιωθα ότι απλώς βλέπουμε τις ζωές των χαρακτήρων, δεν τις παρακολουθούμε. Η δράση και η αντίδραση είναι αληθοφανέστατες, όμως η ανέλιξη και η εξέλιξη δεν είναι τόσο βαθιά μελετημένες και η πλοκή δείχνει βεβιασμένα γρήγορη.
Όλα αυτα δε θα αποτελέσουν εμπόδιο να απολαύσει κάποιος το νέο μυθιστόρημα της αγαπημένης συγγραφέως. Το συστήνω ανεπιφύλακτα γιατί έχει ωραίο λεξιλόγιο, γεννάει συναισθήματα, είναι καλογραμμένο και μας δίνει με μικρά, σύντομα κεφάλαια, μια διαφορετική ερωτική ιστορία, κάτι που θα ενθουσιάσει τους αναγνώστες!
Χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
«Τι περίεργο. Ενόσω οι γονείς γερνούν γνωρίζοντας συνειδητά το καθήκον τους, τα παιδιά είναι απασχολημένα με τη ζωή τους κάνοντας ακριβώς το ίδιο. Στο τέλος είναι γερασμένα παιδιά γερασμένων γονιών» (σελ. 70).
«Κουβέντα η μάνα. Ό,τι είχε να πει το έλεγε η σιωπή της. Κι έκανε η άτιμη έναν θόρυβο....Η Άννα άρχισε να βγάζει και να πετάει όσα τη βάραιναν καιρό τώρα. Ταυτόχρονα, με κάθε λέξη αποκτούσε απίστευτη ενέργεια. Άδειασε τα πιάτα στον νεροχύτη, τα σκουπίδια στον κάδο απορριμμάτων και τις ενοχές της στον Καιάδα» (σελ. 71).
«Κουράστηκε. Ξεχάστηκε με τα όνειρα που έβγαλε από τη βαλίτσα για να αεριστούν γιατί μύριζαν μούχλα και άρον άρον τα ξανάβαλε μέσα, έριξε και λίγη ναφθαλίνη μην τα φάει ο σκόρος του χρόνου και την έκλεισε καλά. Δε θα το έψαχνε άλλο. Αν ήταν να έρθει κάτι στη ζωή του, ας ερχόταν. Εκείνος θα έκανε χώρο δίπλα του και θα περίμενε» (σελ. 89).
«Γι? αυτό και ήθελε να της γλυκάνει την πίκρα, να της χαράξει στην ψυχή όμορφες εικόνες από τα τελευταία Χριστούγεννα μαζί της. Να της βάλει ζάχαρη άχνη όπως έβαζε, καλή ώρα, στους κουραμπιέδες και να της σκεπάσει τη θλίψη. Να της βάλει μέλι, όπως στα μελομακάρονα, για να μελώσει ο καημός της. Να ρίξει μπόλικη κανέλα, όπως στις τηγανίτες, και η μυρωδιά της να διώξει μακριά τη δυσωδία της αδικίας» (σελ. 198).
«Ένα βιβλίο η ζωή και κάθε νέο κεφάλαιο μια νέα αρχή. Μερικά τα διαβάζεις αδιάφορα, μερικά γελώντας και άλλα πάλι κλαίγοντας. Μα τι σημασία έχει, το κέρδος κρύβεται στο διάβασμα, στο ταξίδι» (σελ. 291).
Πάνος Τουρλής