Μικρές ιστορίες ανατριχιαστικές, θα τις έλεγες καθημερινές. Η μικρότητα και η μικρόνοια του πληθυσμού ενός μικρού χωριού, με τις ανομίες του, το κοντόφθαλμο φέρσιμο, τον εγωισμό, την προστασία από τον κόσμο (μα τι θα πει ο κόσμος;), μικρά διηγήματα που κινούνται όμως γύρω από έναν κεντρικό άξονα και ξανασυναντάς γνωστούς χαρακτήρες.
Δύο ήταν τα πιο φρικιαστικά διηγήματα, κυρίως ως προς το πού μπορεί να φτάσει η μεν σκληρότητα κάποιου, η δε αδιαφορία και συνενοχή του χωριού: το πρώτο, όπου ο πατέρας, μετά τον θάνατο της γυναίκας του στον τοκετό, θεωρεί τις δίδυμες κόρες του υπεύθυνες για τον θάνατο της μητέρας τους και τις κλειδώνει στο υπόγειο, όπου μεγαλώνουν για δέκα χρόνια τουλάχιστον, χωρίς ανθρώπινη ομιλία, χωρίς φως, με ελάχιστη τροφή ενώ το χωριό τους επισκέπτεται με σιωπηρή παραδοχή πηγαίνοντας μάλιστα και τραταμέντα! (τελικά τα αγρίμια το σκάνε, ακολουθούν μια πλανόδια, γίνονται άνθρωποι και σχεδιάζουν τη δολοφονία του πατέρα τους).
Και η δεύτερη "Την πρώτη μέρα της Σαρακοστής " όπου ένας φυλακισμένος παίρνει 24ωρη άδεια κι επιστρέφει στο χωριό όπου τον συλλάβανε να κλέβει για να παντρευτεί τη γυναίκα που αγαπά με τη βοήθεια του παπά που τον κατέδωσε (ο φυλακισμένος τον απειλεί με όπλο για να τελέσει τη λειτουργία γιατί είναι Καθαρά Δευτέρα και δε γίνονται γάμοι αλλά κι ο διευθυντής των φυλακών δεν πρόκειται να του ξαναδώσει άδεια πριν αποφυλακιστεί, και δυστυχώς ο διευθυντής, που κάτι τον κατέτρωγε και τον ακολουθεί με αστυνομικούς, τα μπερδεύει τα πράγματα, νομίζει ότι ο παπάς απειλείται και σκοτώνει τον κρατούμενο). Ιστορίες ανθρώπινης δολιότητας, μια μικροκοινωνία με πολλά μειονεκτήματα που η δικαία χειρ του Θεού την τιμωρεί με την εγκατάσταση φράγματος που πλημμυρίζει το χωριό και πνίγει τους κατοίκους του, οι οποίοι αρνήθηκαν να μετακομίσουν σε άλλη περιοχή που τους υπέδιεξαν οι εργολάβοι!
Καλογραμμένο, με εναλλαγές σε πρώτο και τρίτο ενικό, το συνιστώ ανεπιφύλακτα λόγω της ψυχολογίας που το διακατέχει, της αρτιότητάς του και του μεγέθους εγωισμού και κακίας που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος ειδικά σε κλειστές κοινωνίες. Μπρρρ!!!!!
Πάνος Τουρλής