Προσοχή, μποορεί να περιέχει SPOILERS
Αχ αυτό το Πόντσμοουρ Θατς. Εκεί που κατέφυγε η Πενέλοπε για να ζήσει ήσυχη. Θέλω πολύ να το ανακαλύψω και να το εξερευνήσω. Και την Κορνουάλη. Η θάλασσα, οι γλάροι, οι άνρθωποι της περιοχής, η αγγλική συνήθεια του τσαγιού και του fish n chips. Η ζωή της Πενέλοπε, λίγο πριν τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο έως τη δεκαετία του 1980. Απλοί καθημερινοί άνθρωποι, απλές καθημερινές επιθυμίες και φιλοδοξίες. Γλώσσα και ύφος λογοτεχνικό, ένα καθαρά γυναικείο μυθιστόρημα, τόσο μα τόσο καλογραμμένο. Όχι τόσο έντονο και συναισθηματικό όσο ο Σεπτέμβρης αλλά κι αυτό μοναδικό.Η Πενέλοπε παντρεύτηκε κι έκανε στην αρχή μια κόρη. Απλά σοκαριστική η διαπίστωση: μόλις μπήκε στον κήπο για να γνωρίσει τους γονείς μου κατάλαβα ότι όλα ήταν ένα λάθος. Δεν ταίριαζε με τη ζωή μου, με την οικογένειά μου!!!Ο σύζυγος της Πενέλοπε, ως αξιωματικός, φεύγει στον πόλεμο. Και η Πενέλοπε πέφτει στη δίνη του έρωτα με έναν Αμερικανό αξιωματικό που έρχεται στο ήσυχο χωριό της Κορνουάλης για ασκήσεις ενόψει απόβασης των συμμάχων στην Ευρώπη. Ένας έρωτας μοναδικός, γνήσια αληθινός και ουσιαστικά πρώτος για την άμαθη Πενέλοπε. Ναι αλλά ο πόλεμος είναι αδυσώπητος και τους χωρίζει οριστικά.
Η Πενέλοπε πλέον δεν έχει τη δύναμη να πάρει ρηξικέλευθες αποφάσεις για τη ζωή της κι υποτάσσεται στο πεπρωμένο της. Όταν επιστρέφει ο σύζυγος τον δέχεται στην εστία της και κάνουν άλλα δυο παιδιά. Και όλα αυτά τα ζούμε μέσα από τα μάτια της Πενέλοπε, που στα εξήντα της πλέον, έχει υποστεί μαι καρδιακή προσβολή κι αναθεωρεί τις απόψεις για τη ζωή, ξανακοιτά τα λάθη της και βλέπει με ειλικρίνεια τα παιδιά της, την Ολίβια (πετυχημένη αρχισυντάκτρια περιοδικού), τον Νόελ (τυχοδιώκτη, τυχάρπαστο και άμυαλο) και τη Νάνσι (με δυο κακομαθημένα παιδιά, χαζές φιλοδοξίες για κοινωνική αναρρίχηση και αναγνώριση, παντρεμένη με έναν επίσης επηρμένο σύζυγο). Τα παιδιά, μιας και οι ζωγράφοι της βικτωριανής εποχής ξανάρχονται στη μόδα των δημοπρασιών τέχνης, πιέζουν την Πενέλοπε να πουλήσει τα έργα του πατέρα της, γνωστού ζωγράφου Λόρενς Στερν. Η Πενέλοπε δεν τους δίνει σημασία: αφοσιώνεται στον κήπο της, τη ζωή της και τις ερωτικές αναμνήσεις που της ξυπνά ο κηπουρός που της στέλνουν για να φροντίζει τον κήπο της, ένας κηπουρός ίδιος με τον αμερικανό λοχαγό που είχε αγαπήσει στον πόλεμο! Κι όταν η κόρη της, Ολίβια, το μόνο παιδί που την αντιμετωπίζει ως μάνα κι όχι ως θησαυροφυλάκιο, της στέλνει την κόρη του δικού της αγαπημένου συντρόφου να κάνει μια νέα αρχή μετά τον θάνατο του πατέρα της δίπλα της και να την προσέχει, ο κηπουρός και το κορίτσι ζουν έναν μοναδικό έρωτα, συγκινώντας αφάνταστα την Πενέλοπε, που ζει μέσα από τις στιγμές του νέου ζευγαριού τις δικές της στιγμές. Τα νέα παιδιά από τη μία, τα δικά της παιδιά από την άλλη. Ποιος θα κερδίσει; Τι θα κάνει η Πενέλοπε τους πίνακες του πατέρα της; Και γιατί;Τρυφερό, συγκινητικό και ανθρώπινο. Μια μάνα και η κοσμοθεωρία της. Πώς μπορούν τα γεγονότα και οι ίδιοι της οι απόγονοι να την κάνουν να αλλάξει ριζικά, να σκληρύνει, να πετρώσει αλλά και να βρει διέξοδο στις ελπίδες και στα όνειρα ενός νέου ζευγαριού, που το στηρίζει με πάθος και με κάθε άλλο δυνατό τρόπο. Παιδιά που στρέφονται εναντίον της μητέρας τους για τα λεφτά, μιας γυναίκας που ουσιαστικά δεν την έστερξαν ποτέ και τώρα μυρίστηκαν χρήματα αλλά φευ....Έρωτες, συναισθήματα, ένα παρελθόν πίσω μας κι ένα μέλλον μπροστά μας για να επανορθώσουμε και να βελτιώσουμε. \"Ψάχνοντας για κοχύλια\" ο αγαπημένος πίνακας της Πενέλοπε (και δικός μου) και γύρω από αυτόν τον πίνακα ερωτικές ιστορίες, απογοητεύσεις, ωμότητες και τελικά μια αχτίδα ελπίδας και αισιοδοξίας. Από τις πολύ καλογραμμένες σκηνές αυτή του θανάτου της Πενέλοπε από την αδύναμη καρδιά της. Από τις αυθεντικές γυναικείες λογοτεχνικές φωνές η Πίλτσερ.
Πάνος Τουρλής