Το καινούριο μυθιστόρημα του συγγραφέα του "Χάρτινου σπιτιού" (ενός βιβλίου που, μερικά χρόνια πριν, ενθουσίασε κοινό και κριτικούς) είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας (ο Ντομίνγκες γεννήθηκε στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής και από το 1989 ζει στο Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης), μιας λογοτεχνίας ιδιαίτερης και αυθεντικής, με έντονα πάντα τα στοιχεία της φαντασίας, του μαγικού ρεαλισμού, της λυρικότητας αλλά και της επαναστατικότητας.
Το κύριο πρόσωπο του βιβλίου είναι ο Αρτούρο, ένας ώριμος άντρας που, μετά το τέλος της επεισοδιακής του σχέσης με την Τίνα (για την οποία η επανάσταση και η παράνομη οργάνωση στην οποία ανήκει είναι πάνω απ? όλα), γίνεται αρχικά αλήτης κι έπειτα ερημίτης, για να καταλήξει επιστάτης σε ένα αγρόκτημα στην Παλμίρα και να συνδεθεί συναισθηματικά με τη Ρόζι, τη νεαρή κόρη του άγγλου αφεντικού του, αλλά και τη Σάρα, την καθυστερημένη αδερφή της. Όλα αυτά παρουσιάζονται στο βιβλίο τμηματικά κι αποσπασματικά, μέσα από την κουβέντα δύο άσχετων προσώπων και με διαρκή πισωγυρίσματα στο χρόνο. Στην ιστορία του Αρτούρο μπλέκεται ακόμα κι εκείνη της Καμπότζης, μιας νεαρής κοπέλας, που αυτός τυχαία μαζεύει από ένα έρημο πανδοχείο (τον τόπο όπου λαμβάνει χώρα ο διάλογος), που θα τον βοηθήσει να βρει τελικά τα κλειδιά του παρελθόντος του.
Πρόκειται για μια ιστορία όμορφη και συγκινητική, γεμάτη ποιητικές στιγμές, απρόβλεπτες εξελίξεις, εικόνες που σου εντυπώνονται στη μνήμη και τραγικότητα. Ο τρόπος, ωστόσο, που ο συγγραφέας επιλέγει να την αφηγηθεί είναι ίσως αποτρεπτικός για τον άμαθο αναγνώστη. Πρέπει εκείνος να αφεθεί ολοκληρωτικά στην ομορφιά του λόγου του Ντομίνγκες, χωρίς αξίωση να τα καταλαβαίνει όλα μέχρι τη μέση περίπου του βιβλίου, για να διαπιστώσει στη συνέχεια, ευχάριστα έκπληκτος, ότι τα μπερδεμένα ονόματα βρίσκουν τα πρόσωπά τους, τα κενά συμπληρώνονται κι οι διαφορετικές εικόνες συνδέονται, για να συνθέσουν τελικά ένα βιβλίο αλησμόνητης ομορφιάς και δύναμης.
Mαρία Τσουκανά