Ένας άντρας ταξιδεύει ολομόναχος στο διάστημα προς τις απαρχές της δημιουργίας, με σκοπό να βρει απαντήσεις για το τι συνέβη στο ξεκίνημα του χρόνου. Μόνη του συντροφιά σε αυτό το ταξίδι ο Όλεφ, μια «παντογνώστρια» μηχανή, που είναι επιφορτισμένη με την ευθύνη να έρθει εις πέρας η αποστολή με επιτυχία. Ανάμεσα σε αυτές τις δύο περιχαρακωμένες και τόσο διαφορετικές ατομικότητες δημιουργείται μια σχέση εύθραυστη, στα όρια της ακροβασίας. Δυο κόσμοι εντελώς ανόμοιοι που δεν τους απομένει τίποτε άλλο παρά η σύγκρουση: από τη μια ο άνθρωπος, συχνά γεμάτος ερωτήματα ως φορέας μιας ανήσυχης διάνοιας, και από την άλλη η τεχνητή νοημοσύνη με την αλαζονεία εκείνου που έχει έτοιμες απαντήσεις για όλα. Η απρόσμενη εμφάνιση μιας γυναίκας ανάμεσά τους θα διαταράξει ακόμα περισσότερο τις ήδη ευαίσθητες ισορροπίες. Επειδή δεν είναι θεμιτό να αποκαλύψω εδώ άλλα στοιχεία της πλοκής, περιορίζομαι μόνο στο να αναφέρω ότι οι ανατροπές, ιδίως μετά το δεύτερο μισό του βιβλίου, διαδέχονται η μία την άλλη με ρυθμό καταιγιστικό, γεγονός που συχνά κάνει τον αναγνώστη να αισθάνεται ότι βρίσκεται ο ίδιος μέσα στη δίνη των γεγονότων. Κοινώς έφαγα τα νύχια μου καθώς το διάβαζα, ενώ παράλληλα απολάμβανα το ιδιαίτερα υψηλό επίπεδο λογοτεχνικής έκφρασης. Τα παραπάνω ίσως να παραπέμπουν με μια πρώτη ματιά στην επιστημονική φαντασία, αλλά πρόκειται για κάτι πολύ περισσότερο. Συνθέτουν μια ευφάνταστη αλληγορία  που διατυπώνει ξανά, με έναν νέο τρόπο, θεμελιώδη ερωτήματα που απασχολούν τον άνθρωπο από την αρχή της δημιουργίας. Από πού ήρθαμε, προς τα πού οδεύουμε, ποιο είναι το νόημα της ζωής μας; Αν το «Σολάρις» του Λεμ (που τόσο αριστουργηματικά σκηνοθέτησε ο Ταρκόφσκι) καταπιάνεται με τον τρόμο της αισθητοποίησης των μύχιων επιθυμιών μας, το «Εικόνες από το τίποτα» αποτελεί ένα εφάμιλλο εγχείρημα στο πεδίο της αέναης  προσπάθειας του ανθρώπου να δώσει νόημα στην ύπαρξή του. Κοντολογίς, με αυτό το βιβλίο ο Γιάννης Πέτσας ανεβάζει πολύ ψηλά τον πήχη για την ελληνική λογοτεχνία του φανταστικού, αλλά και για την ελληνική λογοτεχνία γενικώς.

Πλάτων Μαλλιάγκας, συγγραφέας

Σχόλια

Ξεκίνησα να διαβάζω αυτό το βιβλίο νιώθοντας παράξενα, δεν τα πάω καλά και με το σύμπαν, δεν τα πάω καλά με το μέλλον και το τί μπορεί να συμβεί σε αυτό. Ήμουν ένας προκατειλημμένος άνθρωπος δηλαδή. Και ξεκίνησα. Θυμάμαι στην αρχή πως ένιωθα μία δυσφορία λόγω όλων αυτών των προηγούμενων ψυχαναγκασμών μου. Κι ύστερα, σε ποια σελίδα και μετά δε θυμάμαι να πω, κάπου εκεί όπου ξεκινάν οι διάλογοι, ξέχασα όλα μου τα συμπτώματα κι άρχισα να θέλω να μάθω, να δω και παρακάτω. Άρχισα να νιώθω το μέρος, να συμπαθώ τον άνθρωπο και τον όχι άνθρωπο. Και μετά η αλήθεια που δεν την περίμενα και με ανακούφισε που το βιβλίο δεν ήτανε και τόσο επιστημονικής φαντασίας απ'αυτά που έλεγα πως δεν μπορούσα να διαβάσω και που μέχρι εκείνη τη στιγμή τα είχα καταφέρει χωρίς κόπο αν εξαιρεθούν οι πρώτες σελίδες στις οποίες κάπως αντιδρούσα. Μου άρεσε πολύ, αυτό ήθελα να πω, μου άρεσε αυτό το βιβλίο που φοβόμουν πως μπορεί να είναι από αυτά που δεν μπορούν να με κρατήσουν.


aniaris
(Αναρτήθηκε στις 16/04/2011)