Αξιοπρεπές αστυνομικό, ούτε βαρετό, ούτε ανούσιο, ούτε και πρωτότυπο. Δεν μένει μόνο στην κεντρική ιστορία της εκδίκησης αλλά μας φωτίζει κι άλλους δευτερεύοντες χαρακτήρες: συναισθήματα, τρόπο σκέψης, ελπίδες και προσδοκίες. Πετάει και κάνα δυο Έλληνες (Ελληνο-αμερικάνους) μέσα για να τονίσει την ελληνικότητά του χωρίς αυτό να είναι κακό ή να μειώνει την αξία του αστυνομικού μυθιστορήματος. Η Ουάσιγκτον και πώς να περιπλανηθείτε στα ύποπτα αλλά και στα φωτεινά σημεία της. Τι να αποφεύγετε στα ντάινερς να φάτε. Τι μουσική να ακούσετε. Αρκετά πρόσωπα που ίσως μπερδέψουν αλλά η γραφή είναι αγωνιώδης και δεν τελματώνει πουθενά, οπότε σύντομα θα παρασυρθείτε από την πλοκή και την αφήγηση. Χωρίς ηθικολογίες και διδασκαλισμούς το τέλος μας αφήνει να σκεφτούμε πολλά. Μπορώ να το χαρακτηρίσω ψυχολογικό θρίλερ, μιας και δεν έχουμε μόνο ναρκωτικά και πυροβολισμούς αλλά και σκεπτικό, λόγους πράξεων και αίτια κινήσεων. Ευχαρίστως θα ξαναδιάβαζα Πελεκάνο. Βρήκα όμως και δύο μεγάλα μειονεκτήματα: 1) το κείμενο θέλει επιμελητή και καλύτερη μετάφραση, πολλά σημεία δεν αποδόθηκαν σωστά στα ελληνικά κι επιπλέον αυτοί οι δίφθογγοι έχουν πάρει διαζύγιο στις περισσότερες των σελίδων, μα είναι δυνατόν να μου χωρίζεις τους διφθόγγους; (π. χ. κο-υτί, έλεος). 2) δεν είναι δυνατόν να μου αποδίδεις στα ελληνικά τα κύρια ονόματα των πρωταγωνιστών του βιβλίου και να μου φήνεις αμετάφραστα τα ονόματα αθλητών, συγκροτημάτων κλπ. ΟΚ με τους τίτλους των τραγουδιών, συμφωνώ, αν τους αποδίδαμε στα ελληνικά θα διαβάζαμε γκρίκλις (απαπαπα) αλλά τα ονόματα; Ή όλα ή κανένα. Και γενικά η έκδοση δείχνει χαλεπή κι είναι κρίμα (εκτός κι αν αυτό ακριβώς θέλουν να πουλήσουν, ένα παλπ βιβλιαράκι, που πιστέψτε με, έχω διαβάσει και Μπελ, δεν είναι και τόσο παλπ, δώστε του προσοχή, αξίζει).
Πάνος Τουρλής