Δεν ξέρω τι να πω για αυτό το βιβλίo. Δεν έχει καμία αξία σαν πλοκή, δεν με συγκλόνισε από άποψη γραφής, αντίθετα με ανατρίχιασε σε πολλά σημεία. Αν μείνουμε αυστηρά στην έννοια "λογοτεχνικό βιβλίο" απογοητεύτηκα οικτρά. Ένας τύπος που γίνεται νεκροθάφτης ξαφνικά, αποκτά μεταφυσικές ανησυχίες, οσμίζεται το θάνατο γύρω του και μας δείχνει αναλυτικότατα τη δουλειά του για να βρει το θάνατο δίνοντας αίμα σε κέντρο αιμοδοσίας (τώρα γιατί και πώς δεν ξέρω). Α, στο μεταξύ ανακαλύπτει οτι το πτώμα που του παρέδωσαν είναι δολοφονημένο και μαντεύει τον ένοχο την ώρα που πεθαίνει. Χμ....
Αν όμως το αντιμετωπίσουμε σαν κείμενο παραδέχομαι ότι διασκέδασα αρκετά σε πολλά σημεία. Καταρχάς δεν το συνιστώ επ' ουδενί σε κανένα που δεν αντέχει το μακάβριο χιούμορ. Το βιβλίο βρίθει προκαταλήψεων, γητειών, δοξασιών, και ό,τι συνοδεύει το θάνατο (από κάσες μέχρι νεκροταφεία). Επομένως θα φτύνεστε όλη την ώρα. Αυτό ακριβώς όμως είναι που εμένα κατά καιρούς τουλάχιστον (ή μάλλον σελίδες) με διασκέδασε. Προσπερνώντας το γεγονός ότι σαν μυθιστόρημα δεν άξιζε (για μένα πάντα) είναι τόσο έξυπνος ο τρόπος που περνάν τα πάντα μέσα απο τη ζωή και τη δουλειά ενός νεκροθάφτη, που λες ναι, όντως δεν το σκέφτηκα έτσι. Μαθαίουμε τα πάντα λοιπόν: τα ξύλα των φέρετρων, πώς κατασκευάζονται, ποιο υλικό είναι καλύτερο και γιατί και πόσο στοιχίζει, πώς ταριχεύουν τους νεκρούς και πού τους βάζουν μεχρι να θαφτούν, πώς πρέπει να είναι σκαμμένος ο τάφος για να μην μπαλατζάρει το φέρετρο, πώς πρέπει να είναι ντυμένοι και να φέρονται τα κοράκια, τι να κάνουμε σε περιπτώσεις οδυνηρού κοπετού των συγγενών ή ψύχραιμης αταραξίας, τι να προσφέρουμε στους συγγενείς μετά την κηδεία (όχι σκέτο παξιμάδι και κονιάκ αλλά ένα περιποιιημένο κέτερινγκ, προσέχοντας βέβαια τους τζαμπατζήδες εξωσυγγενικούς), τι νεκροφόρα να προτιμήσουμε, τι μοντέλο και γιατί, πώς να είναι ο τάφος και σε ποιο σημείο του νεκροταφείου (το προσοχή στους γείτονες εδώ παίρνει άλλη σημασία), ακόμη και περιοδικό παρακαλώ με νέα και προσφορές απο το χώρο, δημοτικά τραγούδια για το χάρο κλπ. Με ενα σκόρδο στο χέρι διαβάζεται ανετότατα λοιπόν.
Ανατριχιαστική η σκηνή του νεκροτομείου, όπου μαθαίνουμε αναλυτικότατα σε τι κατάσταση περιήλθε ο υπερ-αιωνόβιος παππούς που κατά τα άλλα δολοφονήθηκε. Γοητευτική και διακριτική η περιγραφή των κοιμητηρίων της Θεσσαλονίκης αλλά και της ζωής της πόλης συγκριτικά με τα νεκροταφεία και τον κάτω κόσμο που τα φιλοξενεί (με αυτόν τον τρόπο δε σκέφτηκα ποτέ να περιγράψω μια πόλη και τους κατοίκους της). Και παράλληλα με όλα αυτά έχουμε κι ένα τάγμα αγγέλων που κατεβαίνουν στη γη και κάνουν απολογισμό της ζωής του Αθανασιάδη (Αθανασι-αδη παρακαλώ αλλα και α-θανασιάδη) ώσπου να κόψουν το νήμα της ζωής του. Εντύπωση μου έκανε η αντίστροφη μέτρηση των κεφαλαίων (από το 25 έως και το μηδέν παρακαλώ, που κι αυτό σε βάζει σε ένα κλίμα αντίστροφης μέτρησης απέναντι στο τέλος που περιμένει όλους). Το τελευταίο κεφάλαιο ήταν αρκετά κουραστικό και δεν κατάλαβα με ποιον μιλούσε ενδιάμεσα ο Πόλυς, μάλλον με τον Άγιο Πέτρο. Και στο κάτω κάτω πώς πέθανε μέσα στο κέντρο αιμοδοσίας; Άγνωστο. Με βαθύ νόημα η γνωριμία του με την Περσεφόνη (χαϊδευτικό Φόνη, παρακαλώ, κι όχι Πέρσα, αλλά και πάλι κι αυτή στον κάόω κοσμο πήγε) που ο Πόλυς ήθελε να τη... γνωρίσει καλύτερα αλλά του βρώμαγε θανατίλα (είχε αυτό το προαίσθημα) αλλά τελικά το δικό του σώμα του μύριζε!!!
Τι να πω, το ζήσαμε [διαβάσαμε] κι αυτό!!!
Πάνος Τουρλής
Παρουσίασεις στα πλαίσια του 5ου Ελληνικού Συνέδριου Bookcrossing με βιβλία από τους συγγραφείς που θα συμμετέχουν!