Το Σεπτέμβρη του 2014, ο Στάθης Κουτσούνης εξέδωσε την 6η του ποιητική συλλογή, τα “Στιγμιότυπα του σώματος» εκδ. Μεταιχμιο. To δέκατο συνολικά βιβλίο του, αφού έχει γράψει ακόμη τρία βιβλία με μελέτες και ένα βιβλίο πεζογραφίας. Ο Στάθης Κουτσούνης, γνωστός για τη δυναμική εικονοκλασία των στίχων του, μέσα στις 44 και κάτι σελίδες αυτού του ποιητικού βιβλίου, μας δίνει μια ποίηση γνήσια που ξεκινάει να μας ταξιδεύει με μότο μια φράση από το Μάρκο Αυρήλιο: «πάντα τα μεν του σώματος ποταμός» (Εις Εαυτόν) που ουσιαστικά «ανοίγει» το βιβλίο. Και εκεί παρίστασαι μπροστά σε σμιλευμένες εικόνες από τα δερμάτινα ενδεχόμενα της ζωής που χωρίς να δανείζονται επαναλήψεις καρφιτσώνουν ολοστρόγγυλα στο κεφαλάρι των εννοιών το σπάθισμα του εσωτερικού αγώνα του ποιητή με τη ζωή, το στίχο, το σώμα, τα εσωτερικά και εξωτερικά ενδεχόμενα των πραγμάτων που πιασμένα με τη λαβίδα του στίχου καταπίνουν το ανεύρυσμα ενός παρατατικού εξακολουθητικό στη σκέψη και την αίσθηση:
“Μεταφυσική
Αγωνιά η σελίδα για την πένα
Σαν γυναίκα ερεθισμένη
Για τη στύση του εραστή της
το ποίημα τρέμει
μήπως δεν συναντήσει αναγνώστες
και μείνει αγεννητο
όπως πουλί μαδημένο το φτερωμά του
λαχταρά το κορμί ο έρωτας»
(σελ.9)
κι ο δρόος επιστρέφει λαίμαργος
ένα χείλος μακρύ καταπίνοντας ζώα
μηχανές και ποιήματα»
(σελ.9 )
Αυτό που είναι πολύ όμορφο και ενδιαφέρον στο βιβλίο, είναι το επίμετρο ουσιαστικά που παρατίθεται ανάμεσα στον κύριο κορμό των ποιημάτων του βιβλίου και τις σελίδες των περιεχομένων του, στο οποίο ο ποιητής μας ενημερώνει για το πού είχε δημοσιεύσει αρχικά και πριν τα συμπεριλάβει στο βιβλίο κάποια ποιήματά της συλλογής αυτής και ας δημοσιεύονται όπως μας πληροφορεί «στην παρούσα έκδοση υπό νέα μορφή» κάτι που δεικνύει ότι ο ποιητής δεν άφησε να τρέξει αβασάνιστα το αλφάδι της πένας του αλλά καθιζάνοντας στη διάρκεια του χρόνου οι οξύτητες, το αναβάπτισε στην αλισίβα νέων υδάτων αμβλύνοντας ερμηνείες και νοήματα ή λογαριάζοντας επίμονο σε άλλα.
«Το ραβδί
δεν είμαι εκείνος που ήμουν
Ούτε και θα ‘ μια αυτός που είμαι
Πάντα μια Κίρκη αδιάκοπα
Μ’ ακουμπάει με το ραβδί της»
(σελ.12)
Στην τζαμόπορτα των αισθήσεων και των στίχων του της κλείνουν σε ένα εγγαστρίμυθο στιγμών που όμως δεν είναι στιγμές μονοτονικές και ονομαστικές στο παρόν ή στο παρελθόν αλλά είναι στιγμές στο ανεξόφλητο εύκρατο των ιδεών και των προσχώσεων της ύπαρξης που η αίσθηση νοείται σαν κάτι πτητικό στο οικόσιτο στρίμωγμα της ύλης, στα «στιγμιότυπα του σώματος» όπως λέει κι ο τίτλος που τελικά είναι προεκτείνουσα στιγμιότυπα ψυχής οριοθετικά αυλίζουσας, αγγίγματα στο γεμισμένο παρουσιαστικό του ασάλευτου.
«…αλλά δεν έχω σώμα
Ένας ίσκιος είμαι
Κι ο ίσκιος στο χώμα
Το σώμα μου»
(σελ. 31)
Θα γράψει στο ποίημα με τίτλο «Ο συνοδός».
Αναμφίβολα μας δίνει ένα άρτιο σε ποιητικό εκτόπισμα βιβλίο ο Στάθης Κουτσούνης, ανάμεικτο σε μεστά ποιήματα δίχως βερμπαλισμούς. Απολιθώνει στιγμιότυπα ζωής, αισθήσεων, πράξεων, σκέψεων, απογοητεύσεων, υπερβάσεων, ονείρων σε μια φυγόκεντρική προστακτική στίχων κουμπώνοντας τη θηλιά ενός καρουσέλ καλειδοσκοπικού: στιγμιότυπα. Οπισθόφυλλα, τερματικά ξεκινήματα ατέλειωτου. Στιγμές. Εκεί που:
«δοκιμάζει άπληστα
Ψηλοτάκουνη γόβα τη ματαιότητα»
(σελ. 24)
Όπως θα γράψει ο ίδιος ο Στάθης Κουτσούνης στο ποίημα «Ψηλοτάκουνη Γόβα».
Βάλη Τσιρώνη
Ιατρός-λογοτέχνης
Μέλος της Διεθνούς Ενώσεων Κριτικών Λογοτεχνίας
υπό την αιγίδα της ΟΥΝΕΣΚΟ
Συνεργάτης λογοτεχνικού περιοδικού ΑΙΟΛΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ