Ο Στέφανος, αυτοδημιούργητος πλοιοκτήτης, γνωρίζει την Όλγα και τυλίγεται στα δίχτυα της. Η φτωχή Όλγα θέλει μόνο τα λεφτά του αλλά δεν είναι αρκετά έξυπνη για να τον χειριστεί σωστά κι έτσι σύντομα ο γάμος τους οδηγείται σε αδιέξοδο, ειδικά από τη στιγμή που έρχεται κι ένα παιδί. Η Όλγα, σκυλιασμένη, κάνει τη ζωή του Στέφανου κόλαση: του απαγορεύει να δει το παιδί, τον εκβιάζει συναισθηματικά, τον οδηγεί στα δικαστήρια, ένα χάος. Τι θα απογίνει αυτή η σχέση; Πώς θα εξελιχθεί η ιστορία τους; Ποιες είναι οι συνέπειες των επιλογών των πρωταγωνιστών;Στην αρχή νόμισα ότι διάβαζα άλλη μια χιλιοειπωμένη ιστορία, ευτυχώς με νότες χιούμορ που έσωζαν την κατάσταση. Σύντομα όμως, και ειδικά μετά το διαζύγιο, κατάλαβα ότι η συγγραφέας έκανε κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Αντί να γράψει ένα βιβλίο αυτοβοήθειας για ανθρώπους που δυσκολεύονται στην έγγαμη ζωή τους και στην επιμέλεια του παιδιού τους, που θα μπορούσε να είναι γεμάτο περιστατικά, συμβουλές και γνώμες, έγραψε ένα μυθιστόρημα γι’ αυτό το πρόβλημα, εμπλουτισμένο όμως με αυτές ακριβώς τις σκέψεις και τις συμβουλές της, τόσες όσες να μη βαρεθεί ο αναγνώστης. Υπήρξε κλιμάκωση στην πλοκή και μια ανατροπή δύσκολη μεν, συνηθισμένη δε στις ζωές των ανθρώπων, υπήρξαν όμορφοι και αληθινοί διάλογοι, υπήρξαν καλά στημένες σκηνές οπότε και ένιωθα σα να καβγάδιζαν οι διπλανοί μου.
Η ένστασή μου είναι στην εξέλιξη του χαρακτήρα της Όλγας, η οποία ήταν μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα αλλά δε χρειαζόταν να γίνει «αυτό» (δε λέω τι) ώστε να ανακρούσει πρύμναν. Δε θα ήθελα ούτε αναμενόμενη λύση (η κακιά της υπόθεσης τιμωρείται δικαίως) αλλά ούτε κι αυτό. Πάντως, η λύση του δράματος από τη συγγραφέα είναι επίσης γραμμένη με αγάπη και ενδιαφέρον και όχι με πρόχειρο και κακοφτιαγμένο τρόπο, κάτι που δείχνει ότι επελέγη εσκεμμένα αυτή η εξέλιξη και θα υποστηριχτεί όπως πρέπει. Όντως, η ιστορία με παρέσυρε από την αρχή ως το τέλος με αντιφατικά αισθήματα, δε βαρέθηκα πουθενά, δεν υπήρξε τίποτε περιττό και παρ’ όλο που δε μου αρέσουν τα βιβλία που οι συγγραφείς «τα ξέρουν όλα», η κυρία Βαηνά με κέρδισε ακριβώς γιατί δεν κάνει τίποτα κοινότοπο και συνηθισμένο: τοποθετεί με ενδιαφέρον τις γνώσεις της από την ανατροφή παιδιών και την ψυχολογία στην ιστορία, χωρίς ένταση και εγωισμό, κάτι που βελτιώνει αισθητά το σύνολο του μυθιστορήματος.
Περιγράφονται δυνατές και τραγικές στιγμές ως προς τον χειρισμό της κηδεμονίας, δίνονται ανάλγητα οι σκοτεινές πλευρές ενός γάμου, κάπου κάπου μια εσάνς χιούμορ ελαφρύνει την κατάσταση, οι χαρακτήρες έχουν αγαπηθεί από τη συγγραφέα και σε γενικές γραμμές αυτό το μυθιστόρημα θα στηρίξει ψυχολογικά και ουσιαστικά το κοινό του. Ούτε μακροσκελές είναι, ούτε βαρετό, ούτε «βαρύ». Ελπίζω μόνο να χρησιμοποιηθεί σωστά από τον αναγνώστη, να εντοπιστούν τα συνήθη λάθη ενός γάμου και να διορθωθούν εγκαίρως τα πράγματα, για την ψυχική ηρεμία του ζεύγους αλλά πρωτίστως του παιδιού!
Χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
«Αυτή θα αποφάσιζε για ό,τι αφορούσε τη ζωή του, δικό της παιδί ήταν. Μόνο που στις ανθρώπινες σχέσεις δεν υπάρχουν ιδιοκτησίες, ούτε υποθηκοφυλακεία για να μεταγραφούν» (σελ. 114).
«Τελικά, είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: ήταν στην πλειονότητά τους στερημένες σεξουαλικά, κι επειδή δεν χαίρονταν τον έρωτα, γέμιζαν τις ώρες και τις μέρες τους όπως μπορούσε η καθεμία. Όταν έπεφταν στο κραβάτι τους ήταν εξαντλημένες κι έτσι κατάκοπες μπορούσαν να κοιμηθούν πιο εύκολα, να ξεχάσουν τις ορμές τους, να κατευνάσουν το θυμωμένο τους σώμα, το καταδικασμένο σε αναγκαστική αποχή. Το ερώτημα, όμως, που τίθεται είναι αν, τελικά, αυτή η ανάπηρη ζωή μπορεί να μεγαλώσει υγιή παιδιά. Μπορεί μια μάνα να είναι καλή όταν αρνείται τη γυναιικεία της φύση;» (σελ. 168).
«Η ευτυχία είναι απόφαση» (σελ. 238).
«Ο έρωτας είναι παιχνίδι, χορός, τέχνη. Παιχνίδι γιατί απαιτεί ευφυία, μύηση, ικανότητα, φαντασία. Χορός γιατί απαιτεί εκσυγχρονισμό, αρμονία, ισορροπία, εξάσκηση. Τέχνη γιατί απαιτεί επιθυμία εκμάθησης, εκπαίδευση, παιδεία, πολιτισμό και, πάνω απ’ ολα, ανθρωπισμό. Δεν τα καταφέρνουν όλοι, τα καταφέρνουν μόνο οι ικανοί και οι αποφασισμένοι» (σελ. 257).
Πάνος Τουρλής