Το τρίτο βιβλίο με πρωταγωνιστές τον Γουίλ Τρεντ και τη Φέιθ Μίτσελ είναι εδώ. Με μια αντριχιαστική στη σύλληψή της κεντρική ιδέα, με δολοφόνο έναν άνθρωπο που ξέρει πολύ καλά τι θα πει πόνος και βασανίζει, βιάζει, αφήνει νηστικές τις γυναίκες που κρατά αιχμάλωτες. Ξανά με φόντο την Ατλάντα, η Κάριν Σλότερ αρχίζει να βαθαίνει πειρσσότερο στην ψυχολογία των χαρακτήρων της και να συγκροτεί ολοκληρωμένες προσωπικότητες με παρελθόν, παρόν και μέλλον.Ένας κατά συρροήν δολοφόνος απάγει και βασανίζει ανελέητα γυναίκες. Γιατί το κάνει; Τι έχει στο μυαλό του; Ποιο είναι το κοινό τους χαρακτηριστικό; Πώς τον εμπνέει το κεφάλαιο της Βίβλου που τιτλοφορείται Γένεση; Πόσα θύματα θα δολοφονήσει μέχρι να εντοπιστεί; Γιατί παραχώνει πλαστικές σακούλες σκουπιδιών στα γεννητικά τους όργανα;
Έχω την αίσθηση ότι σε αυτό το βιβλίο κουράστηκα λίγο. Οι προσωπικές ιστορίες των πρωταγωνιστών αναπτύσσονται διεξοδικότατα εις βάρος της υπόθεσης που εξιχνιάζουν. Το κείμενο είναι λεπτοδουλεμένο, ανατριχιαστικό και ανατρεπτικότατο αλλά εντόπισα πολλές ανακρίσεις, πολύ ψάξιμο, πολλές εξελίξεις στον χαρακτήρα της Φέιθ και του Γουίλ και τώρα γνωρίσαμε και την ιατροδικαστή Σάρα Λίντον, που εγκαταστάθηκε στην Ατλάντα προσπαθώντας να ξεχάσει τις οδυνηρές αναμνήσεις από τη δολοφονία του αστυνομικού συζύγου της. Η αλήθεια είναι ότι τη Σάρα Λίντον τη συμπάθησα. Η συγγραφέας με έπεισε για την κατάθλιψή της, τις φοβίες και την αγωνία της για το αύριο χωρίς έναν άντρα που αγάπησε βαθιά και τον έχασε ξαφνικά και αδικαιολόγητα. Από κει και πέρα η Φέιθ Μίτσελ ανακαλύπτει ότι είναι έγκυος για δεύτερη φορά (αναρωτιέται πώς θα το πάρει ο 18χρονος γιος της) αλλά και διαβητική ενώ ο Γουίλ Τρεντ καταλαβαίνει πως η δυσλεξία του θα γίνει οπωσδήποτε σοβαρό εμπόδιο στην καριέρα του!
Ανατριχιαστική ιστορία, διεισδυτικές κοινωνιολογικές παρατηρήσεις, κοφτερή γραφή, οι ανατροπές όσο πλησιάζει το τέλος του βιβλίου πυκνώνουν και γνωρίζουμε ακόμη περισσότερο τους πρωταγωνιστές της σειράς βιβλίων της Κάριν Σλότερ.
Χαρακτηριστικό απόσπασμα:
«Όσο πιο μεγάλος ο αριθμός του δρόμου τόσο πιο ζόρικο το πεζοδρόμιο. Σύντομα η Λόλα και η παρέα της θα κατέληγαν στην Εικοστή Πρώτη Οδό, έναν δρόμο όπου η κατάσταση ήταν τόσο απελπιστική, ώστε το τοπικό αστυνομικό τμήμα έστελνε συχνά ασθενοφόρα εκεί, για να παραλάβουν τις γυναίκες που είχαν πεθάνει στη διάρκεια της νύχτας» (σελ. 437).
Πάνος Τουρλής