Ένας ξαφνικός θάνατος

της J. K. Rowling

Ο δικός μου κανόνας λέει ότι δεν διαβάζω κριτικές και δεν ακούω εκτενή σχόλια όταν πρόκειται να ασχοληθώ με ένα βιβλίο. Είχε πάρει το αυτί μου ότι το καινούργιο βιβλίο της JKR δεν είχε καμία σχέση με μικρούς μάγους και σκόπευα κάποια στιγμή να το διαβάσω κυρίως επειδή είχα ευχαριστηθεί πολύ τις περιπέτειες του Χάρρυ Πότερ. Δεν θα μπορούσα όμως ποτέ να υποψιαστώ τη μεγάλη επιθυμία της συγγραφέως να γράψει αυτή την ιστορία.

Φαντάστηκα λοιπόν την JKR να τελειώνει επιτέλους με τα συμβόλαια του Χάρρυ Πότερ, βάζοντας τελεία στην τελευταία πρόταση του τελευταίου βιβλίου, να κλείνει ένα εισιτήριο Α΄ θέσης για Ζυρίχη για να τακτοποιήσει τις καταθέσεις της στα θησαυροφυλάκιατων τραπεζών και να δίνει στον εαυτό της μερικές μέρες ρεπό χαζεύοντας τα νέα σχέδια Rolex. Εκεί κάπου ξεκίνησαν όλα ή ίσως υπέβοσκαν από πριν, από τα τελευταία βιβλία του Χάρρυ Πότερ. Είχε απηυδήσει, πνιγόταν, την έτρωγε το χέρι της ... Ήθελε να γράψει μια πραγματική ιστορία επιτέλους!

Με αφορμή τον "έναν ξαφνικό θάνατο" ενός ανθρώπου που μέχρι τέλους δεν απομυθοποιείται από κανέναν, ανοίγει με την πένα της έναν οχετό συναισθημάτων που πνίγει το μικρό χωριό της ιστορίας. Σκόπιμα γράφω "οχετό" γιατί τα περισσότερα συναισθήματα που περιγράφονται είναι αρνητικά και περιγράφονται εξαιρετικά.

Η οργή κυριαρχεί. Θα έλεγα ότι το βιβλίο ολόκληρο είναι μια σπουδή στην οργή. Η συγγραφέας φαίνεται ότι έχει παρατηρήσει για χρόνια τους γύρω της και έχει συσσωρεύσει εμπειρίες που εύκολα τις αποτύπωσε στο χαρτί. Από αυτό και μόνο προδίδει τα χρόνια της. Θέλω να πω ότι αυτό το βιβλίο δεν θα μπορούσε ποτέ να γραφτεί από μια τριαντάχρονη.

Η διείσδυση στο μυαλό των ηρώων και η "ανάγνωση" της οργής τους στην αρχή με εντυπωσίασε. Η σύζυγος που βρίσκει ανυπόφορο το σύζυγο, που αναθεωρεί όλη τη ζωή της απλώς αντικρύζοντας τον και η απέχθεια που σιγά τής δημιουργείται για το πρόσωπό του, αντικατοπτρίζει πολλές κρυφές σκέψεις μεσήλικων ζευγαριών, χρόνια παντρεμένων με αποδεκτή comme il faut εικόνα στον περίγυρο τους. Ζευγάρια με άρρηκτους ή δυσχερώς διαρρηγνυόμενους δεσμούς υφιστάμενα καταπίεση, ζήλεια ή απλώς αδιαφορία. Άντρες που μόνο άντρες δεν είναι, αδύναμοι, αναποφάσιστοι, χωρίς γνώμη και άποψη, χωρίς πυγμή, θρασύδειλοι, βίαιοι ... Θέμα που φαίνεται ότι επίσης έχει μελετήσει επαρκώς η συγγραφέας. Γυναίκες στην κρίση της μέσης ηλικίας, που κλείνουν ερμητικά τα μάτια μπρος στην κλιμακτήριο και την απώλεια της νιότης ή παραμένουν άβουλα υποχείρια καταστάσεων ή των ίδιων των συναισθημάτων τους.

Ενώ οι ιστορίες των ενήλικων κατοίκων του χωριού διαμορφώνονται σιγά σιγά και μας ωθούν σε μια θύελλα αρνητικών συναισθημάτων, η μορφή του πρόωρα χαμένου ήρωα εξακολουθεί να μην αποδομείται. Παραμένει ένα είδος αλτρουιστή, καλόκαρδου, δραστήριου, πάντα πρόθυμου να προσφέρει για το κοινό αλλά και το ατομικό καλό, ανθρώπου. Όμως, η έκπληξη έρχεται από την ίδια του τη γυναίκα, η οποία δε γλυτώνει ούτε αυτή από την οργή και τη θλίψη! Παραμελημένη η ίδια για να υποστηριχτούν οι άλλοι, σε δεύτερη μοίρα εκείνη μπρος στο κοινό καλό, τελευταία στη σειρά πάντα, παραμερισμένη και δεδομένη, μέχρι που οι χαμένες στιγμές δε γυρίζουν πλέον πίσω για να διορθωθούν. Κανείς δε γλυτώνει από αυτό το βιβλίο τελικά, ακόμα και ο ήρωας!

Τι να πω για τον κόσμο των εφήβων; Πολύ καλή η προσέγγιση τους. Η ορμονική θέλλα και οι συνεχείς μεταπτώσεις παρέα με την επαναστατική τάση και την αιώνια απαξίωση τους για τις πράξεις και τις απόψεις γονιών και μεγάλων. Ένας άλλος κόσμος, ευαίσθητος αλλά και πολύ ευάλωτος που αποδίδεται περίφημα από τη συγρραφέα.
Ας μην πω άλλα. Είναι τόσα πολλά τα συναισθήματα και οι σκέψεις που μου γέννησε το βιβλίο αυτό, παρότι ήταν γεμάτο θλίψη και ελάχιστες νότες αισιοδοξίας!

Έμιλυ Ιωάννου