Προσωρινά μη διαθέσιμο
Καλέστε μας για πληροφορίες
Κατηγορίες:
Έτος κυκλοφορίας
Εκδότης
[...] Η δεύτερη κατηγορία των κειμένων που μας άφησε ο Παπασιώπης αποτελείται από μεταφράσεις γαλλόφωνων δοκιμίων, με προορισμό να δημοσιευθούν, τις περισσότερες φορές, στο περιοδικό "Νέα Πορεία". Ο δεσμός αυτός που συνδέει το προσωπικό συγγραφικό του έργο με το μεταφραστικό δεν είναι τυχαίος. Γιατί ο Παπασιώπης δεν ήταν ένας οποιοσδήποτε μεταφραστής, ούτε στην επιλογή των κειμένων, ούτε στον τρόπο με τον οποίο τα μετέφερε στη γλώσσα μας από τα γαλλικά. Τα κείμενα που διάλεγε εκφράζανε τους δικούς του προβληματισμούς, είτε λογοτεχνικούς είτε φιλοσοφικούς. Γιατί οι μεταφράσεις για τον Παπασιώπη δεν ήταν βιοποριστικό επάγγελμα, μα ένας τρόπος για να συνειδητοποιεί, με τη μεταφορά από τη μια γλώσσα στην άλλη, τα προβλήματα που τον απασχολούσαν. Μια ματιά στο περιεχόμενο των κειμένων που μας παρουσίασε το δείχνει καθαρά. Ο Παπασιώπης δε μετέφρασε κανένα έργο που να μη βρίσκεται στην πρωτοπορία της Ευρωπαϊκής σκέψης. Η μετάφραση γίνεται σ΄ αυτόν αληθινό βίωμα, βίωμα στοχασμού, μα και βίωμα ύφους, τρόπου έκφρασης. [...]
(από το εισαγωγικό σημείωμα της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης)
Ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ γεννήθηκε στο Παρίσι την 21η Ιουνίου 1905. Σε ηλικία δύο μόλις ετών έμεινε ορφανός από πατέρα. Μεγάλωσε με τις φροντίδες της μητέρας του και του παππού του Καρλ Σβάιτσερ της γνωστής αλσατικής οικογένειας του "ιατροφιλόσοφου της ζούγκλας" Άλμπερτ Σβάιτσερ. Σπούδασε σε διάφορα λύκεια της Γαλλίας και αργότερα στην Παιδαγωγική Ακαδημία του Παρισιού. Διορίστηκε καθηγητής φιλοσοφίας σε διάφορες πόλεις. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα προπολεμικά, αλλά μετά την Κατοχή και την Απελευθέρωση το έργο του έγινε διεθνώς γνωστός. Τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1964.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο Ευγένιος Ιονέσκο γεννήθηκε στη Σλάτινα της Ρουμανίας το 1909 από Ρουμάνο πατέρα και Γαλλίδα μητέρα. Από το 1942, θα εγκατασταθεί μόνιμα στη Γαλλία όπου θα γνωρίσει την παγκόσμια αναγνώριση. Τα πρώτα του έργα "Η Φαλακρή Τραγουδίστρια" (1950),"Το Μάθημα" (1951), "Οι Καρέκλες" (1953), "Ο Αμεδαίος ή πώς να το ξεφορτωθείτε" (1954), "Ο Ιάκωβος ή η Υποταγή" (1955) σηματοδοτούν την εμφάνιση του Θεάτρου του Παραλόγου. Απαλλαγμένα από όλα τα τεχνάσματα της ψυχολογίας και της θεατρικότητας, χαρακτηρίζονται προκλητικά, κριτικά, επαναστατικά. Οι θεατρικοί κώδικες καταστρατηγούνται, η αριστοτελική λογική ανατρέπεται, η επικοινωνιακή δύναμη της γλώσσας αμφισβητείται με αποτέλεσμα να επικρατεί ασάφεια και πολλαπλότητα ερμηνειών. Στα έργα αυτά αφθονούν τα λεκτικά παιχνίδια, ο ξέφρενος ρυθμός, ο πολλαπλασιασμός των αντικειμένων, το γκροτέσκο, τα οποία υποκρύπτουν τις αδυναμίες του ανθρώπου, τα βαθύτερα ένστικτά του, τις αγωνίες του. Μετά το 1958, τα έργα του Ιονέσκο κερδίζουν σε σαφήνεια και βάθος καθώς περιορίζεται η φαντασία και το ονειρικό στοιχείο. Αυτό που απασχολεί περισσότερο το συγγραφέα είναι η τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Οι παραλογισμοί και το γκροτέσκο παραχωρούν τη θέση τους σε έργα όπως "Ο Βασιλιάς πεθαίνει" (1962), "Η Δίψα και η Πείνα" (1965), "Τα Παιχνίδια Σφαγής" (1970), όπου επικρατούν μεταφυσικοί προβληματισμοί και απαισιοδοξία. Παράλληλα, η πολιτική, με την ευρεία έννοια του όρου, παρέχει στον Ιονέσκο τη δυνατότητα να γράψει έργα όπως "Ο Ρινόκερος" (1960), "Ο Μακμπέττ" (1972) , "Ο Μαξιμιλιέν Κόλμπ" (1980) με θέματα την αντίσταση στο φανατισμό, το καταστρεπτικό πάθος της εξουσίας αλλά και την αναγκαιότητα ελευθερίας σκέψης και δράσης ως υπέρτατα αγαθά.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο Gaston Bachelard γεννήθηκε στις 27 Ιουνίου του 1884 στην Barsur-Aube. Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στην Pont-a-Mousson, στο 12ο τάγμα των δραγώνων, από το 1905 μέχρι το 1907. Εργάστηκε στο Παρίσι ως διοικητικό στέλεχος στο Ταχυδρομείο και συγχρόνως σπούδασε μαθηματικά. Αποφοίτησε το 1912 και τον ίδιο χρόνο παντρεύτηκε. Από αυτόν τον γάμο γεννήθηκε μία κόρη, η Suzanne. Οκτώ χρόνια μετά έμεινε χήρος.
Σπούδασε φιλοσοφία επηρεασμένος από τη θεωρία της σχετικότητος. Πήρε το δίπλωμά του το 1920, το 1922 έγινε υφηγητής και το 1927 καθηγητής. Εδίδαξε στο Πανεπιστήμιο της Ντιζόν και υπηρέτησε στη Σορβόννη, μέχρι το 1954, στην έδρα της Ιστορίας και της Φιλοσοφίας των Επιστημών. Το 1961 του απενεμήθη το Μέγα Βραβείο των Γραμμάτων. Πέθανε στις 16 Οκτωβρίου του 1962 στο Παρίσι.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
1907-2003
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο φιλόσοφος και κοινωνιολόγος Henri Lefebvre (1901-1991), γεννήθηκε στο Hagetmau, στην περιοχή Landes της Νότιας Γαλλίας. Σπούδασε φιλοσοφία στη Σορβόννη, από όπου αποφοίτησε το 1920. Μεταξύ 1930-1940 δίδαξε φιλοσοφία. Το 1940 προσχώρησε στην Αντίσταση, και για ένα διάστημα, μεταξύ 1944-49, διηύθυνε τον ραδιοφωνικό σταθμό Radiodiffusion Francaise, με έδρα την Τουλούζη. Έζησε από κοντά όλα τα πρωτοποριακά κινήματα του 20ου αιώνα, αρχίζοντας από το σουρεαλισμό. Γύρω στο 1928 γοητεύτηκε από το μαρξισμό και προσχώρησε στο Κ.Κ.Γ. Η κριτική του στην κοινωνιολογία της καθημερινής ζωής, στα βιβλία του τέλους της δεκαετίας του ΄50, άσκησε καθοριστική επίδραση στη δημιουργία του κινήματος των Καταστασιακών (Internationale Situationniste). Το 1958 διαγράφεται από το κομμουνιστικό κόμμα, χωρίς ωστόσο να απαρνηθεί το μαρξισμό, τον οποίο, αντίθετα, προσπαθεί να αποκαταστήσει και να ζωογονήσει μέσα από τη συντακτική επιτροπή του περιοδικού "Arguments" και άλλες παρεμβάσεις. Το 1961 εκλέγεται καθηγητής φιλοσοφίας στο Στρασβούργο και το 1965 στο Παρίσι (Ναντέρ). Έγραψε πολλά έργα που αναφέρονται στη σύγχρονη κοινωνία ("Σημερινά προβλήματα του μαρξισμού", 1958· ελλ. έκδ. "Γράμματα", 1979· "Κριτική της καθημερινής ζωής", 1958-1961· "Η γλώσσα και η κοινωνία", 1966· "Το δικαίωμα στην πόλη", 1968-1973· ελλ. έκδ. "Παπαζήσης", 1977, "Κουκκίδα", 2007· "Η καθημερινή ζωή στο σύγχρονο κόσμο", 1969· ελλ. έκδ. "Ράππας", 1970· "Πέρα από το στρουκτουραλισμό", 1971· "Η παραγωγή του χώρου", 1974· "Μαρξισμός και πόλη" ελλ. έκδ. "Οδυσσέας", 1976, 1983· "Χέγκελ - Μαρξ - Νίτσε, ή, Το βασίλειο των σκιών", 1975· ελλ. έκδ. "Ράππας", 1976· "Η κοινωνιολογία του Μαρξ"· ελλ. έκδ. "Gutenberg", 1983, κ.ά.)
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο Jean Starobinski (17 Νοεμβρίου 1920 - 4 Μαρτίου 2019) γεννήθηκε στη Γενεύη το 1920. Ακολούθησε σπουδές ιατρικής και ειδικεύθηκε στην ψυχιατρική και την ψυχανάλυση. Άσκησε την ιατρική και αργότερα στις ΗΠΑ δίδαξε γαλλική φιλολογία, πριν να επιστρέψει στην Ευρώπη ως καθηγητής της Ιστορίας των Ιδεών στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης. Πέραν των ρηξικέλευθων μελετών του για τον Jean-Jacques Rousseau ("La transparence et l΄obstacle", 1957) και τον Montaigne ("Montaigne en mouvement", 1982), ασχολήθηκε επίσης με τον Montesquie, τον Diderot, τον Andre Chenier και τον Baudelaire και δημοσίευσε τους "Αναγραμματισμούς" του Ferdinand de Saussure. Το πολύπλευρο έργο του τον καθιέρωσε ως έναν από τους πλέον έγκριτους μελετητές του Διαφωτισμού και ως έναν εξέχοντα εκπρόσωπο της Συγκριτικής Φιλολογίας στην Ευρώπη.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο Ζαν Ντ΄ Ορμεσόν, μέλος της γαλλικής Ακαδημίας, πρώην φοιτητής στην Ecole Normale, διπλωματούχος της φιλοσοφίας, είναι ο συγγραφέας πολλών έργων, όπου η φανταστική αφήγηση πλέκεται με την αυτοβιογραφία, μιας βιογραφίας του Σατωβριάνδου και αρκετών μυθιστορημάτων. Το έργο του "Au plaisir de Dieu" έχει μεταφερθεί στην τηλεόραση και υπήρξε μια από τις πιο επιτυχημένες σειρές της γαλλικής τηλεόρασης.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο Ντομινίκ Φερναντέζ γεννήθηκε στο Neuilly sur Seine της Γαλλίας το 1929, γιος του κριτικού λογοτεχνίας Ramon Fernandez. Ξεκίνησε το παραγωγικότατο συγγραφικό του έργο το 1959 με το μυθιστόρημα "Ο φλοιός των πετρών". Το 1968 υποστήριξε τη διδακτορική του διατριβή σχετικά με τον Τσέζαρε Παβέζε. Ταυτόχρονα δημοσίευε συνέχεια και εξελίχθηκε σε έναν από τους διασημότερους Γάλλους λογοτέχνες του καιρού μας, κυρίως για τα δοκίμια, τις πολυάριθμες ταξιδιωτικές του εντυπώσεις -που συνοδεύονται, συνήθως, από εξαιρετικές φωτογραφίες του ιταλού Ferrante Ferranti- και τα μυθιστορήματά του, στα οποία περιλαμβάνονται τα: "Πορπορίνο ή τα μυστήρια της Νάπολης" (1974, Prix Medicis 1975), με το οποίο αποδέχτηκε ανοιχτά την ομοφυλοφιλία του, "Το ροζ αστέρι" (1978), "Εγώ ο Πιέρ Πάολο στα χέρια του αγγέλου" (1982, γαλλ. τίτλος: "Dans la main de l΄ ange", Prix Goncourt 1982), "Η δόξα του παρία" (1987), "O λύκος και ο σκύλος" (1999). Ακόμη έχει γράψει το λιμπρέτο της όπερας "Η αρπαγή της Περσεφόνης" (1987) και έχει μεταφράσει στα γαλλικά έργα Ιταλών συγγραφέων.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
O Αλαίν Ρομπ-Γκριγιέ (1922-2008) γεννήθηκε στη Βρέστη, από γονείς επιστήμονες και μηχανικούς. Σπούδασε στο Εθνικό Αγρονομικό Ινστιτούτο της Γαλλίας, από όπου πήρε το δίπλωμά του το 1944, και εργάστηκε για ένα διάστημα στη Μαρτινίκα πάνω στην αντιμετώπιση των ασθενειών της μπανάνας. Εμφανίζεται στη λογοτεχνία με το "Gommes" (1953, βραβείο Feneon) και το "Le Voyeur" (1955, βραβείο των Κριτικών), ενώ από το 1955 γίνεται μέλος της εκδοτικής επιτροπής των "Editions de Minuit". Ακολουθούν τα βιβλία "La Jalousie" ("Η ζήλεια", 1957), "Dans le labyrinthe" (1959), "La Maison de rendez-vous" ("Το σπίτι των ραντεβού", 1965), "Projet pour une revolution a New-York" (1970), κ.ά. Το 1961 γράφει το σενάριο για την ταινία του Αλαίν Ρενέ "Πέρυσι στο Μάριενμπαντ", μια ταινία-σύμβολο του γαλλικού νέου κύματος που εξακολουθεί να απασχολεί και σήμερα τους θεωρητικούς του κινηματογράφου. Σκηνοθετεί ο ίδιος τις ταινίες: "L΄homme qui ment" (1968), "L΄Eden et apres" (1970), "Glissements progressifs du plaisir" (1974), "Le jeu avec le feu" (1975), "La belle captive" (1986), κ.ά. Μεταξύ 1971-1995 διδάσκει στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης (ΝΥU). Το 2004 έγινε δεκτός στη Γαλλική Ακαδημία. Πέθανε από καρδιά στις 18 Φεβρουαρίου του 2008, στην Καέν.
Συγκεντρωμένα δοκίμιά του, που είχαν δημοσιευθεί πρώτα στον τύπο ή σε περιοδικά και εκδόθηκαν στη συνέχεια υπό τον τίτλο "Pour un nouveau roman" (1963), αποτελούν, μαζί με το "L΄ Ere du soupcon" της Ναταλί Σαρότ (1956), το μανιφέστο του λεγόμενου "Νέου Μυθιστορήματος". Πρόκειται για ένα λογοτεχνικό κίνημα που συγκεντρώνει καινοτόμους συγγραφείς όπως η Ναταλί Σαρότ, ο Μισέλ Μπιτόρ και ο Κλοντ Σιμόν. Κοινό στοιχείο αυτής της ομάδας συγγραφέων είναι η άρνηση της σύμβασης του αναπαραστατικού ρεαλισμού. Διακήρυξαν την πτώχευση της στρατευμένης λογοτεχνίας και υπερασπίστηκαν την αυτονομία του καλλιτέχνη και την ανάγκη μιας νέας μορφής ικανής να εκφράσει μια νέα πραγματικότητα. Από τους πρώτους που υπέγραψαν το "Μανιφέστο των 121 για το δικαίωμα της ανυπακοής" εναντίον του πολέμου της Αλγερίας, ο Ρομπ-Γκριγιέ έδειξε ότι μπορεί κανείς ταυτόχρονα να είναι "αδέσμευτος" ως συγγραφέας και "στρατευμένος" ως πολίτης που ενδιαφέρεται για τα προβλήματα της εποχής του. Στους κριτικούς που τον κατηγόρησαν για "αντικειμενισμό" και ψυχρό φορμαλισμό, απάντησε ότι η άρνηση του μεταφυσικού "βάθους" δε συνεπάγεται και εγκατάλειψη του ανθρώπου, ακόμα κι αν ο παραδοσιακός λογοτεχνικός ήρωας έχει εκλείψει. Εκεί που οι λάτρεις της παράδοσης κατακρίνουν τον εικονοκλαστικό του χαρακτήρα, οι "μοντέρνοι" -Μπαρτ και Μπλανσό μεταξύ άλλων- αποκαλύπτουν τις αντικειμενικές, υποκειμενικές, φαινομενολογικές, ψυχολογικές, παιγνιώδεις κλπ. όψεις του έργου του. Ο Ρομπ-Γκριγιέ εξακολούθησε μέχρι το τέλος με το χαρακτηριστικό του χιούμορ, να αναπροσδιορίζει τη θέση του και να παράγει κείμενα που ακόμα και σήμερα υπερβαίνουν τις κριτικές ερμηνείες. Έτσι, το φθινόπωρο του 2001, η έκδοση της "Επανάληψης" αποτέλεσε και πάλι ένα από τα γεγονότα της λογοτεχνικής σεζόν. Ο Γκριγιέ πράγματι πρόβαλε με υποδειγματικό τρόπο, τη στενή σχέση που υπάρχει μεταξύ κριτικής και δημιουργίας, σχέση που χαρακτηρίζει τον μοντερνισμό: τα "νέα μυθιστορήματά" του, που σχολιάζουν και περιπαίζουν τις ίδιες του τις αφηγηματικές τεχνικές, προεκτείνουν τα κριτικά του δοκίμια και μας καλούν να προβληματιστούμε πάνω στα μέσα με τα οποία εμείς οι ίδιοι επινοούμε τον εαυτό μας, και στον τρόπο με τον οποίο αφηγούμαστε τη ζωή μας.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο γεννημένος στην Ελβετία Philippe Jaccottet (γεν. 1925), είναι ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς της γαλλικής ποίησης. Ζώντας στη Γαλλία από το 1953, έχει γράψει ποιήματα, πεζά, ημερολογιακά και κριτικά κείμενα. Έχει μεταφράσει προς τα γαλλικά Πλάτωνα, Thomas Mann, Robert Musil αλλά και ποιητικά έργα του Ομήρου και των Hoelderlin, Rilke, Ungaretti, Montale, Gongora και Mandelstam. Έχει τιμηθεί με πολλές διακρίσεις και βραβεία. Τα ποιήματά του κυκλοφορούν, επίσης, μεταφρασμένα στα αγγλικά, από τις εκδόσεις Penguin, επιμελημένα από τον ποιητή Derek Mahon.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο Παύλος Παπασιώπης γεννήθηκε στην Κοζάνη τον Σεπτέμβριο του 1906 και πέθανε στη Θεσσαλονίκη στις 7 Φεβρουαρίου 1977. Γιος πρωθιερέα και καθηγητή της Θεολογίας που άφησε έντονη μνήμη με την πολύπλευρη πνευματική, κοινωνική και πατριωτική του δραστηριότητα. Η μητέρα του, αδελφή Μακεδόνων αγωνιστών, του γυμνασιάρχη εθνομάρτυρα Λεωνίδα Παπαπαύλου, που κατακρεουργήθηκε το 1913, και του διπλωμάτη Αλεξάνδρου Παπαπαύλου, που η προσφορά του στον Μακεδονικό Αγώνα ήταν ανεκτίμητη. Μετά τις βασικές και γυμνασιακές σπουδές στην Κοζάνη, γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και αμέσως μετά στρατεύθηκε. Το 1930 πήγε στο Παρίσι, ενώ πρωτύτερα τον βρίσκουμε γραμματέα του μητροπολίτη Κοζάνης. Στο Παρίσι φοιτά για δύο χρόνια στον διπλωματικό κλάδο της Σχολής Πολιτικών Επιστημών, αλλά το 1932 με την παγκόσμια οικονομική κρίση αναγκάζεται να διακόψει και να κατεβεί στην Ελλάδα ελπίζοντας στην επιστροφή. Καθώς η κρίση έπαιρνε ευρύτερες διαστάσεις υποχρεώθηκε να εργαστεί στην πατρίδα χρησιμοποιώντας τη γνώση της γαλλικής γλώσσας. Αρχικά υπηρέτησε στο γυμνάσιο Τσοτυλίου κι ύστερα εργάστηκε σε ιδιωτικές σχολές της Θεσσαλονίκης και στο Γαλλικό Λύκειο. Το 1940 έλαβε μέρος στον πόλεμο και σε συνέχεια στην Αντίσταση. Συνελήφθη και φυλακίστηκε από τους Γερμανούς το 1944. Όλες αυτές οι βιώσεις των ταραγμένων καιρών που έζησε έντονα πέρασαν στα διηγήματά του σε διάφορες φάσεις μαζί με την προσωπική του περιπέτεια. Πρωτοεμφανίζεται στους λογοτεχνικούς κύκλους το 1958 από τη "Νέα Πορεία" με την οποία και συνεργάζεται ως το τέλος της ζωής του. Σ΄ αυτό το περιοδικό άλλωστε δημοσιεύτηκε το μεγαλύτερο μέρος του λογοτεχνικού και μεταφραστικού του έργου. Το 1962 εκδίδει τη συλλογή διηγημάτων "Αίθουσα" και το 1972 την "Εκτροπή". Μετά το θάνατό του, το 1978, οι δύο αυτές συλλογές αποτέλεσαν έναν τόμο στη σειρά των Εκδόσεων "Νέας Πορείας" με τίτλο "Τα διηγήματα", που πρέπει να κλείνουν όλη την πεζογραφική του προσπάθεια.
Ο Παύλος Παπασιώπης δεν υπηρέτησε δημιουργικά μόνο τη νεοελληνική λογοτεχνία και τη μετάφραση, αλλά και τη γενικότερη πολιτιστική προκοπή του τόπου, όπως και την πολιτική αρθρογραφία και το δοκίμιο στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο. Για οκτώ περίπου χρόνια υπήρξε προϊστάμενος της Γραμματείας του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και ιδρυτικό μέλος της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης.
Ο Παύλος Παπασιώπης γεννήθηκε στην Κοζάνη τον Σεπτέμβριο του 1906 και πέθανε στη Θεσσαλονίκη στις 7 Φεβρουαρίου 1977. Γιος πρωθιερέα και καθηγητή της Θεολογίας που άφησε έντονη μνήμη με την πολύπλευρη πνευματική, κοινωνική και πατριωτική του δραστηριότητα. Η μητέρα του, αδελφή Μακεδόνων αγωνιστών, του γυμνασιάρχη εθνομάρτυρα Λεωνίδα Παπαπαύλου, που κατακρεουργήθηκε το 1913, και του διπλωμάτη Αλεξάνδρου Παπαπαύλου, που η προσφορά του στον Μακεδονικό Αγώνα ήταν ανεκτίμητη. Μετά τις βασικές και γυμνασιακές σπουδές στην Κοζάνη, γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και αμέσως μετά στρατεύθηκε. Το 1930 πήγε στο Παρίσι, ενώ πρωτύτερα τον βρίσκουμε γραμματέα του μητροπολίτη Κοζάνης. Στο Παρίσι φοιτά για δύο χρόνια στον διπλωματικό κλάδο της Σχολής Πολιτικών Επιστημών, αλλά το 1932 με την παγκόσμια οικονομική κρίση αναγκάζεται να διακόψει και να κατεβεί στην Ελλάδα ελπίζοντας στην επιστροφή. Καθώς η κρίση έπαιρνε ευρύτερες διαστάσεις υποχρεώθηκε να εργαστεί στην πατρίδα χρησιμοποιώντας τη γνώση της γαλλικής γλώσσας. Αρχικά υπηρέτησε στο γυμνάσιο Τσοτυλίου κι ύστερα εργάστηκε σε ιδιωτικές σχολές της Θεσσαλονίκης και στο Γαλλικό Λύκειο. Το 1940 έλαβε μέρος στον πόλεμο και σε συνέχεια στην Αντίσταση. Συνελήφθη και φυλακίστηκε από τους Γερμανούς το 1944. Όλες αυτές οι βιώσεις των ταραγμένων καιρών που έζησε έντονα πέρασαν στα διηγήματά του σε διάφορες φάσεις μαζί με την προσωπική του περιπέτεια. Πρωτοεμφανίζεται στους λογοτεχνικούς κύκλους το 1958 από τη "Νέα Πορεία" με την οποία και συνεργάζεται ως το τέλος της ζωής του. Σ΄ αυτό το περιοδικό άλλωστε δημοσιεύτηκε το μεγαλύτερο μέρος του λογοτεχνικού και μεταφραστικού του έργου. Το 1962 εκδίδει τη συλλογή διηγημάτων "Αίθουσα" και το 1972 την "Εκτροπή". Μετά το θάνατό του, το 1978, οι δύο αυτές συλλογές αποτέλεσαν έναν τόμο στη σειρά των Εκδόσεων "Νέας Πορείας" με τίτλο "Τα διηγήματα", που πρέπει να κλείνουν όλη την πεζογραφική του προσπάθεια.
Ο Παύλος Παπασιώπης δεν υπηρέτησε δημιουργικά μόνο τη νεοελληνική λογοτεχνία και τη μετάφραση, αλλά και τη γενικότερη πολιτιστική προκοπή του τόπου, όπως και την πολιτική αρθρογραφία και το δοκίμιο στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο. Για οκτώ περίπου χρόνια υπήρξε προϊστάμενος της Γραμματείας του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και ιδρυτικό μέλος της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης.
