Ελάχιστοι από αυτούς τους ανθρώπους έχουν τη δυνατότητα και τις προϋποθέσεις να μιλήσουν για την προσωπική περιπέτειά τους, την απελπισία και τις διαψεύσεις τους, για τα όνειρα και την τραγωδία τους. Έρχονται ή φεύγουν σιωπηλοί, ανήμποροι και ζούνε στο περιθώριο. Ο Ζαχίρ δεν είναι ο κανόνας αλλά μια από τις εξαιρέσεις. (. . .) Ο Ζαχίρ έγινε όλο αυτό το διάστημα η φωνή αυτών των ανθρώπων και ζωντάνεψε το παλιό μικρό κτίριο στο κέντρο της πόλης στο οποίο στοιβάζονται κατά καιρούς αρκετοί πρόσφυγες για προσωρινή διαμονή. Μας υπενθύμισε όλο αυτό το διάστημα μια αναντίρρητη αλήθεια. Και στις πιο δύσκολες συνθήκες η αντίσταση του ανθρώπου, η θέλησή του για ζωή, δεν σταματά να υπάρχει και αναπτύσσεται.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]