Ξανάγινε τρεις...

του Πασχάλη Πράντζιου

b209929Η αφήγηση ενός ηλικιωμένου (;) άντρα, ένα είδος εξομολόγησης προς τους αναγνώστες του μυθιστορήματος για όσα έζησε και έπραξε, χωρίς να μετανιώνει (όχι για όλα τουλάχιστον). Μια μοναχική φιγούρα στις ατραπούς του χρόνου, που είναι μια ψευδαίσθηση και ένα παιχνίδι με τους δικούς του κανόνες, κι ας ξεγελάνε το διηνεκές του χρόνου οι άνθρωποι εφευρίσκοντας εφήμερες μεθόδους μέτρησης όπως η ώρα.

Το κείμενο είναι διαφορετικό και πρωτότυπο. Πρωτοπρόσωπη αφήγηση μιας ζωής που ανθίζει σαν μπουμπούκι τη δεκαετία του 1960. Ένα παιδί που δε γνώρισε ποτέ τους γονείς του και μεγάλωσε με τη γιαγιά του. Ένας άντρας που μυρίζεται τις ιδεοληψίες της εποχής και καταφεύγει στο Παρίσι λίγο πριν τον Μάη του 1968. Εκεί μπλέκεται σε ένα μυστηριώδες ερωτικό τρίγωνο. Μοιράζεται με τον Λευτέρη την ίδια γυναίκα. Υφέρπων ερωτισμός ανάμεσα στους δύο άντρες. Μια ιστορία που ξεκινάει αλλιώς και καταλήγει αλλιώς. Αυτό το ερωτικό τρίγωνο έχει έναν βαθύτερο δεσμό, για τον οποίο κανείς δε γνωρίζει. Μόνο κάποια πρόσωπα-κλειδιά.

Άψογη ενορχήστρωση των σχέσεων μεταξύ των τριών κεντρικών προσώπων και βαθμιδωτή αποκαλυπτική πορεία για την πραγματική ταυτότητά τους. Σαν καλοδουλεμένη ορχήστρα, το κείμενο ξεκινάει χαλαρά, επιτρέψτε μου να πω σχεδόν μονότονα, ώσπου να αρχίσει να μπαίνει ο αναγνώστης στον πυρήνα της ιστορίας, να παρασύρεται από τον ρυθμό και τους ήχους της παράστασης που καλείται να δει και μετά το κρεσέντο ακολουθεί το ντεκρεσέντο των συνεπειών.

Ο Αντίνοος, ο αφηγητής, είναι μια καλοδουλεμένη προσωπικότητα, που έχει κάνει λάθη και τα αναγνωρίζει, αγαπάει τον έρωτα και τις ηδονές που χαρίζει, τιμωρείται και αυτομαστιγώνεται. Από ιδεολόγος μετατρέπεται σε μαριονέτα στα χέρια της μοίρας, μεταμορφώνεται σε δαίμονα της κόλασης και καταλήγει απομακρυσμένος άγγελος παραδείσου, με ένα ασήκωτο φορτίο στους ώμους. Κι όλα αυτά με την ευχή να ξαναγίνει τρεις, να έρθει η μέρα εκείνη που ο χρόνος γυρίζει μια ώρα πίσω και ό,τι συνέβη πριν να είναι σα να μη συνέβη ποτέ.

Το μυθιστόρημα διανθίζεται με αποσπάσματα από Οδυσσέα Ελύτη, Κική Δημουλά και άλλα, γνωστά και κατάλληλα, κάτι που δίνει μια πολυδιάστατη αφήγηση και μια πολυεπίπεδη ανάγνωση. Δεν είναι κουραστικό, δεν είναι βαρετό, έχει δράση (δύο σκηνές έμειναν χαραγμένες στο μυαλό μου με τη βιαιότητα και την ωμότητα που δίνονται) και σίγουρα προσφέρει και δεύτερες αναγνώσεις μεταξύ των γραμμών. Το μόνο που δε με κέρδισε ήταν οι σουρεαλιστικές παρενθέσεις με τους βασικούς χαρακτήρες να παίζονυ στο μυαλό του Αντίνοου μια παράσταση γεμάτη συμβολισμούς. Εκεί πρέπει να φάνηκε το ταλέντο του συγγραφέα, μόνο που εγώ δεν μπόρεσα να το αγκαλιάσω όπως έπρεπε. Επίσης, σε πολλά σημεία υπάρχουν αναφορές και φιλοσοφίες γύρω από το μέτρο του χρόνου, την ψευδαίσθησή του, τις συνέπειες στις σχέσεις των ανθρώπων, συστάσεις να ζούμε τις στιγμές και αυτές να απολαμβάνουμε κλπ.

Το μυθιστόρημα με το πανέμορφο εξώφυλλο, είναι κάτι τελείως διαφορετικό από ό,τι έχω διαβάσει ως τώρα και ένα καλό εφαλτήριο να γνωρίσω κι άλλα κείμενα του κυρίου Πράντζιου.

Πάνος Τουρλής