Ο Μαύρος Πύργος IV: Ο μάγος και η γυάλινη σφαίρα

του Stephen King

Γκρρρρ.....Από τη μια τσατίζομαι γιατί θέλω να φτάσω στον Πύργο και δε με νοιάζει τι έγινε στο παρελθόν (κι ειδικά στο 4ο βιβλίο της σειράς) κι από την άλλη μου άρεσε πάλι αυτό το μαγικό πενάκι του Κινγκ που σε μεταφέρει σε έναν κόσμο ανύπαρκτο; μελλοντικό; φανταστικό; έναν κόσμο που έχει προχωρήσει παραπέρα. Απίστευτο το πως συνδυάζει στοιχεία της εποχής μας (βυτιοφόρο, αυτοκίνητα και αλλά) με της εποχής του Μέσου και του Έξω Κόσμου. Εδώ ζούμε μια παρηκμασμενη εποχή, με τελειωμένους ανθρώπους, όπου το κακό κυριαρχεί πιο έντονα από ποτέ. Κι αναρωτιέμαι. Ήταν ο τόπος τέτοιος; Η όταν ο κόσμος μας προχωρήσει παραπέρα θα μείνει μόνο το κακό και το πλασματικό καλό; Κατά τα αλλά ένα υπέροχο λαβ στόρι, το πρώτο κα-τετ στο δρόμο για το Μαύρο Πύργο, τι άλλο έχασε ο Ροναλντ εκτός από τη Σουζανα (σπαρακτικό το τέλος της) και πώς, κι ακόμη δεν έχει ξεκαθαριστεί μέσα του ως που θα φτάσει για να προσεγγίσει τον Μαύρο Πύργο. Βρήκα τελείως γελοίο την απομίμηση του Μάγου του Οζ με το παλάτι, τα κόκκινα παπούτσια και τους ξεχασμένους κακούς από το προηγούμενο βιβλίο που κάπως έπρεπε να τους ξεφορτωθούμε κι αυτούς (ελπίζω η μάγισσα γριά να μην πεταχτεί με εξίσου γελοίο τρόπο σε επόμενα βιβλία). Μα κρυστάλλινα παλάτια, ατμούς, παραμορφωτικές φωνές και άλλες αηδίες για να νικήσουν 2 κακούς και να επιστρέψουν στο μονοπάτι της ακτίνας, καθ' οδόν για τον Μαύρο Πύργο; Θα προτιμούσα αυτό το στόρι στην αρχή για να ξεκινήσει ομαλά η ιστορία κι όχι με πισωγυρίσματα (αν και κατι μου λεει ότι ο Κινγκ δεν είχε τι άλλο να γράψει, 20 χρόνια μετά το τέλος του 3ου βιβλίου και ροκανίζει την υπομονή μας-έχε χάρη που γράφει καταπληκτικά και μας μαγεύει η γραφή του, αλλιώς θα σου λεγα εγώ).

Πάνος Τουρλής