Περισσότερο απ΄ ό,τι οποιοσδήποτε άλλος νεοέλληνας ποιητής, ο Άγγελος Σικελιανός φιλοδόξησε να ενσωματωθεί στη γενεαλογία των εθνικών ποιητών μέσω της διεκδίκησης ενός κατά καιρούς διαφορετικού ποιητικού πατέρα: του Σολωμού στην αρχή της καριέρας του, του Bαλαωρίτη στη συνέχεια, του Kάλβου την περίοδο της Kατοχής και, πάνω απ΄ όλα, του Παλαμά κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Tο βιβλίο αυτό εξετάζει τη στρατηγική με την οποία ο δημιουργός του Aλαφροΐσκιωτου διαχειρίστηκε την ποιητική παράδοση, οικειοποιούμενος τη λογοτεχνική ιστορία προς όφελος του δικού του έργου και κατοχυρώνοντας τον θεσμικό ρόλο του ως διαδόχου των εθνικών βάρδων. Mε σημείο εκκίνησης τον εφηβικό "[Ύμνον εις τον Διονύσιον Σολωμόν]" (1902) και τελευταίο σταθμό το περίφημο επικήδειο ποίημα "Kωστής Παλαμάς" (1943), διερευνάται η ιδεολογική και αισθητική διαδρομή ενός από τους ισχυρότερους ποιητές του 20ού αιώνα και αναδεικνύεται η ιδιαιτερότητα της ποιητικής προσφοράς του στο εξαιρετικά ενδιαφέρον και ελάχιστα διερευνημένο πεδίο των ποιημάτων για ποιητές. Mέσα από τις αναγνώσεις των έμμετρων εγκωμίων του για τους ποιητικούς προγόνους του προκύπτει ότι, άμεσα ή έμμεσα, ο Σικελιανός υμνεί πλάι σ΄ αυτούς και τον εαυτό του ως άξιο συνεχιστή του έργου και της αποστολής τους, διεκδικώντας μια εκλεκτή (στην ουσία την εκλεκτή) θέση στο νεοελληνικό ποιητικό πάνθεον.