Από πάντα οι συγγραφείς έγραφαν για τους θεούς επειδή η κοινότητα τους εμπιστεύτηκε αυτόν το ρόλο. Στη συνέχεια, όμως, συνέχισαν να γράφουν ακόμα κι όταν η κοινότητα άρχισε να αγνοεί ή να πολεμά τους ίδιους εκείνους θεούς που πριν λάτρευε. Ποιοι όμως ήταν αυτοί οι θεοί και γιατί τα ονόματά τους εξακολουθούσαν να ενδιαφέρουν τον κόσμο; Ξεκινώντας από τους αρχαίους Έλληνες θεούς που από την Αναγέννηση και μετά διασχίζουν την ευρωπαϊκή σκέψη σε κύματα ισχυρά και ιδιότροπα, και περνώντας στους θεούς της Ανατολής που με το γερμανικό ρομαντισμό κατέλαβαν την κεντρική Ευρώπη, οι θεϊκές μορφές τους βοήθησαν τη λογοτεχνία να ξεφύγει από τη ρητορική και να οδηγηθεί σε μια γη που δεν περιγράφεται στους χάρτες αλλά στην οποία - από τον Χέλντερλιν στον Μαλαρμέ και από τον Προυστ στο σήμερα - ξαναβρίσκουμε τη λογοτεχνία σε όλες τις μεταμορφώσεις και εκφάνσεις της.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]