Μαμά, περνάνε τα χρόνια. Δεν το ήξερα. Δεν το κατάλαβα. Δεν ενημερώθηκα αρμοδίως. Κοιμήθηκα παιδί και ξύπνησα γυναίκα. Περνάνε τα χρόνια εν μία νυκτί. Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, ποια είναι η ωραιοτέρα στου κόσμου μας τη σφαίρα; "Δεν κοιτάς τη ρίζα στο μαλλί", με φτύνει ο καθρέφτης. Αυτή δεν είναι ρίζα. Είναι η Αττική οδός. Πρέπει να πληρώσεις διόδια για να τη διασχίσεις. Να πάω κομμωτήριο. Πότε; Γιατί; Για ποιον; Μάνα, γιατί με γέννησες; Γιατί με γέννησες ξανθιά με ψυχολογία μελαχρινής; Πίσω από το χαζοχαρούμενο, το joie de vivre, μαύρο κοράκι με νύχια γαμψά γαντζώνεται μέσα στην ψυχή μου. Το μυστικό της μελαχρινής. Η ξανθιά στην κοσμάρα της. Περνάνε τα χρόνια, μαμά. Όταν ήμουνα παιδί, μου ΄λεγες: "Αύριο που θα σπουδάσεις...", "Αύριο που θα κάνεις δική σου οικογένεια..." Μ΄ έπιανε πανικός με το "αύριο": Δηλαδή; Σήμερα Δευτέρα. Αύριο Τρίτη εγώ πρέπει να σπουδάσω ΚΑΙ να κάνω οικογένεια! Με καθησύχαζες: "Τρόπος τού λέγειν". Κι όμως! Δεν ήταν τρόπος τού λέγειν. Στην κυριολεξία έτσι κύλησε η ζωή, μαμά. Μέσα σε μια μέρα περάσανε τόσα χρόνια. Δευτέρα παιδί. Τρίτη γυναίκα. Η γυναίκα τα ΄παιξε. Κουράστηκε. Βουλώνει το στόμα του μικρού κοριτσιού που παλεύει, χτυπιέται, κλοτσάει τα ποδαράκια του, προσπαθεί να φωνάξει, να ακουστεί. Θέλω να παίξω στο πάρκο! Πάρε με από το χέρι, μαμά!